Katie Von Schleicher - Consummation
Full Time Hobby
Iets verzekerde ons dat het verhaal van Katie Von Schleicher zeker niet afgelopen zou zijn na haar fantastische ‘Shitty Hits’, alweer drie jaar geleden. De wat duistere, mysterieuze en intieme sound van dat debuut maakt nu plaats voor een meer glorieus en breder productioneel geheel. Eentje waarin de Amerikaanse songwriter zichzelf niet meer zo hard verstopt, maar net haar hoge, dromerige stem ten volle laat weerklinken.
Een basis van eenvoudige, frêle songs vol popliefde, die omfloerst wordt met muzikale eigenzinnigheid en diepere boodschappen. Hoogtes en laagtes die elkaar vinden in niet echt grillige, maar toch eigenwijze structuren. En dat alles in een filmisch sfeertje, voornamelijk opgebouwd rond de piano. ‘Consummation’ lijkt wel geïnspireerd door het onderschatte werk van Kate Bush.
Het levert mooie, maar ook wispelturige nummers op. Katie Von Schleicher presenteert er dertien in totaal, variërend van een wat botsende opener met industriële samples en digitale scapes tot een erg zomerse, dartele opvolger met olijke fluitjes en blazers (Wheel) en alles wat daartussen zit: pop met invloeden uit new wave, kraut of zelfs garagerock, zacht en hard, met ontdubbelde, frêle stem of net met zware stoombootgrooves (Messenger). Verwacht geen hapklare singles, maar wel momenten van heerlijk rocken (Can You Help) of grooven (Loud). Die eerstgenoemde doet het zelfs quasi geheel zonder elektronica – een onderliggende Hammondvibratie niet meegerekend – en dat is een deugdzame ontnuchtering.
Dit is duidelijk groots werk van een grootse mevrouw. Een album vol onderliggende angst, verdriet en vertwijfeling, met als voorname inspiratiebron de achterliggende emoties van vrouwelijke onderdrukking en misbruik geput uit Hitchcocks klassieker ‘Vertigo’, maar die ook geprojecteerd werden op Schleichers eigen, turbulente relatieleven. “I’ve been getting one with myself. But nothing comes like someone else.”
Gevoelens die vaak net onder de oppervlakte liggen, maar in een song als Brutality hard in het gezicht knallen. En dan komt die andere grote pianiste, Tori Amos, om de hoek kijken, die jeugdig seksueel misbruik via haar prachtige pianosongs ventileert.
Een afwisseling tussen luchtig en somber, weerspannig en vlot houdt het mes vlijmscherp. En toch geeft ‘Consummation’ maar stapsgewijs zijn geheimen en emoties prijs. Het album verdient dan ook de geschiedenis in te gaan als een evergreen, een klassieker en een inspiratiebron voor velen.