Kate Vargas - Rumpumpo

Bandaloop Records

Bijna niet te geloven dat zo goed als geen enkele Nederlandstalige blog het uitstekende nieuwe album van Kate Vargas aan bod laat komen. Waarom wij dan zo lang gewacht hebben? Wel, na het horen van de beide singles Glorieta To The Holy Place en Rumpumpo waren we weggeblazen, maar het volledige album kwam niet meteen binnen. Op een aantal nummers na.

We schrokken even. Zaten we dan zo fout? Gelukkig niet. Alleen moesten bepaalde nummers de weg naar ons hart nog vinden. En dat gebeurde langzaam maar zeker, na veelvuldig beluisteren. Geen seconde heeft dit album van Kate Vargas ons verveeld de afgelopen drie weken. De muzikale en tekstuele rijkdom verbaast ook nu nog. Vargas is een verteller pur sang, in de lijn van hier misschien minder gekende artiesten als AJ Croce en Dayna Kurtz.

Op bepaalde momenten, zoals in het überfantastische Glorieta benadert ze zelfs een Tom Waits. Daarnaast heeft ze - zeker in haar stem - een ongelooflijke rauwe eigenzinnigheid, waardoor je haar er zo uit pikt. Ook ZAZ ligt voor de hand als referentie, zowel omwille van die stem als om de authenticiteit waar ze voor staat.

Wanneer je naar Vargas luistert, duik je de nachtwereld in en huppel je van blueskroeg langs jazzcafé via cabaret naar theater. Om te stellen dat ze naast een meesterverteller ook nog eens een rasperformer is, zouden we haar natuurlijk eerst aan het werk moeten zien. Beslist de dame nog eens de oversteek te wagen, dan zijn wij er gegarandeerd bij.

Van het speelse titelnummer over het plagende cool in Honeydripper, het aan Come Together refererende Spit 3 Times en de Americanawals in Church Of The Misdirection tot de junkyardfolk in Glorieta, het kleurenpalet dat Vargas op het nieuwe album laat horen, grenst aan het sublieme. Ook wat de instrumenten betreft, horen wij een prachtige waaier aan blazers naast vanzelfsprekend de teerbeminde Gibsongitaar. Bijna niet te geloven dat wij haar pas leren kennen met dit vierde album.