Kate Tempest - Let Them Eat Chaos
Caroline Records
'Let Them Eat Chaos', lieve lezers, is alles wat u eigenlijk maar van een artieste kan verwachten.
De wereld gaat naar de knoppen, vandaar: 'LET THEM EAT CHAOS'; een wilde uithaal naar vrijwel iedereen die daar mee voor verantwoordelijk is. Vist u het maar uit, want wij liggen hier volledig gevloerd door het talent van deze jonge, Britse rapster.
Recent zagen we hoe Kate Tempest Bob Dylans legendarische It's Alrite Ma, I'm Only Bleeding onder handen nam. Een song die vaak gecovered wordt met akoestische gitaar, zoals Tom Barman (dEUS) destijds deed in De Wereld Draait Door (VPRO). Maar die versies zijn haast een kopie van het origineel. Terwijl snuggere Kate die song met huid en haar opvreet om die vervolgens helemaal naar haar leefwereld en sound te vertalen. En daar schuilt het verschil. Aan de tekst hoeft niet geraakt te worden, dat loopt meestal toch maar verkeerd af. De manier, waarop zij het presenteerde, ervaarden we als impressionant.
En dat is meteen ook het woord dat haar album het best beschrijft. Vooral omwille van haar durf, haar assertiviteit om stevig uit te halen wanneer dat nodig is. Nu meer dan ooit. Zoals ze ook duidelijk liet horen tijdens haar optreden op Glastonbury waarin ze Theresa May een wilde, lik op stuk gaf.
"Strong and stable into ruin / School kids on the hunt for lunch, cut the apron strings at least it keeps the bastards leaning ... / Murdoch headlines leeches for the letting of our blood lost, blame it on the migrants suffocated in containers, blame it on the Muslims or whichever current favourite takes the weight of our collective hate and keeps the nation safe / Privatise and privatise and private, let the nurses burn... / And yes, divide the country, will they never learn, will they never stop, then bring the army out to guard us / Tell us these liberal carted martyrs will not test our liberal values…", zo stak ze van wal in het gedicht 'Strong And Stable In Ruin'. En dan moesten er nog knallers als Ketamine For Breakfast en Europe Is Lost komen.
Tempest vertrekt vanuit tekst. Ze schrijft gedichten, songteksten, geeft boeken uit (de poëziebundel 'Build Your Own' en de roman 'The Bricks That Built Houses'). En ze rapt met een tongue on fire zoals we die maar zeer zelden zien.
Het is zoals ze in kernsong Europe Is Lost aanhaalt: “People are dead in their lifetimes / Dazed in the shine of the streets / But look how the traffic keeps moving / The system’s too slick to stop working / Business is good”. Tempest is hondsbrutaal, maar de manier, waarop ze haar ervaringen in streetwise lyrics vertaalt, is straf.
Het album is natuurlijk meer dan alleen die ene song. 'Let Them Eat Chaos' is een collectie songs; geen losse singles, maar één ondeelbaar geheel (dat dan wel artificieel uit afzonderlijke tracks bestaat). Het is haar visie op de wereld van nu, waarvoor ze put uit eigen ervaringen. In haar puurheid en oprechtheid overtreft ze veel van haar collega's, zowel in de UK als in de States.
Ook zichzelf spaart ze niet. Onverbloemd zet ze haar hele hebben en houden te kijk in haar werk. Het resulteert in een donkere, onheilspellende, apocalyptische visie waarin de wereld verdoemd is en Tempest de luisteraars daarmee confronteert aan de hand van knappe observaties en rake analyses.
Ze heeft inderdaad de mond vol van de klimaatproblematiek over migratie tot de klassestrijd in London, maar die visie is dan ook stevig onderbouwd, zoals uit songs als Perfect Coffee en Tunnel Vision blijkt.
'Let Them Eat Chaos' is een beestig stukje rauwe performance poetry dat met kop en schouders boven de grijze, grauwe massa uitsteekt.