Kate Nash - Presents 9 Sad Symphonies

Kill Rock Stars

Als Kate Nash negen droevige symfonieën op een plaat zet, kan je er prat op gaan dat die niet echt droevig of neerslachtig klinken. Met de hoge, ontdubbelde stem, hitgevoelige singalongrefreinen, zomerse (dans)beats en - voluit - symfonische accenten met piano en strijkers, gaat de BRIT Award-gelauwerde zangeres op de vijfde langspeler voor de nodige weelde.

Wat wel een feit is, is dat Nash in de openhartige, autobiografische teksten geen blad voor de Londense cockneymond neemt. Aan gebroken relaties, slechte gevoelens, bedrog en emotionele kwetsbaarheid (waar je muzikaal dus niet veel van merkt) is er geen gebrek. En toch houdt de kranige zangeres het hoofd omhoog, alsof haar ‘9 Sad Symphonies’ moed willen inspreken aan mensen die in een gelijkaardig schuitje zitten. “I’m not a bad aid / I’m on my own shit”, zingt ze in een vuilbekkend Wasteland. Gelijkgezinden dus. Erg leuk ook hoe deze akoestische ballade plots openbloeit met een hakkend twostepritme.

Zo komen we meteen op een ander, typerend punt uit: wat een grandeur. Kate Nash verpakt keer op keer de aangrijpende, radiovriendelijke songs in royale arrangementen. Symfonische danspop met een scherp randje, de erfenis die ze van de bevriende Lily Allen overnam. Net als een stevige feministische attitude, die hier naar maatschappelijke verwachtingen in een sierlijke en opzichtige ballroomjurk verpakt zit.

Dat is misschien nog wel de grootste kanttekening van deze fantastische plaat: ze klinkt wel heel erg theatraal. Of bijna soms zelfs sprookjesachtig met de Mary Poppins-musicalachtige voor- en nazang in My Bile. Met dat dravend paardritme van Horsie. Zelfs op balletschoentjes in Space Odyssey 2001. De Londense songwriter heeft gewoon voor elk wat wils, al schuiven wij graag de akoestisch hobbelende dartelpop met pizzicato strijkers naar voor, dat vrolijk afsteekt tegen de “I can’t carry on / carry on like this”-canon in These Feelings, misschien wel het meest oprechte, emotionele hoogtepunt. In elk geval gunt de zangeres je weer geen enkele mindere noot , geen seconde verveling of te weinig voldoening. Je kan deze ‘9 Sad Symphonies’ gerust keer na keer opzetten en genieten van de leuke melodietjes, toegankelijke teksten en klassieke partijen.

En Kate Nash kon het natuurlijk niet laten om ook een tiende track te zetten op een album met zo’n opzichtige titel. Wat dacht u dan? Vampyre is bovendien een knaller van een akoestische ballade, die druipt van het sarcasme, waarmee Nash zes stille studiojaren voorgoed de prullenmand in gooit. Fantastisch album, waarvan we nu al weten dat het nooit de erkenning zal krijgen die het verdient. Aan ons zal het niet liggen.