Katatonia - Sky Void Of Stars

Napalm Records

Nou moe, van een band als Katatonia word je ook geen vrolijke Frans. Dat is voorman Jonas Renske in geen geval, en gelukkig maar. Hoe meer onheilsboodschappen hij in de teksten kan stoppen, hoe beter. Toch schort er ook wat aan de nieuwe, dertiende langspeler ‘Sky Void Of Stars’, zowel aan de compositorische als de productionele kant van het album.

 

Een schijf van Katatonia mag dan het equivalent van de doos van Pandora zijn, toch zit er iets opwekkends in de muziek. Weinig groepen kunnen zo overweldigend de huiskamer binnenstormen als de Zweedse progmetaliconen. Opener Austerity eist met het onweerstaanbare refrein en de vakmanschap meteen alle aandacht op. Hoezo donkere muziek?

Dat niveau wordt daarna bij momenten nog wel gehaald. Neem nu Colossal Shade dat balanceert tussen de jaren tachtig en het nu. In Birds gebeuren ritmisch interessante dingen. In Author treedt het gitaarwerk eindelijk uit de schaduw.

Op het afsluitende No Beacon To Illuminate Our Fall lijkt de band zich wat meer vrijheid te gunnen, een terechte grondhouding die uitmondt in een progressieve opbouw, zoals het formidabele middenstuk-met-gitaarsolo dat alleen al de aanschaf van dit album rechtvaardigt. Je vraagt jezelf af waarom de band niet meer op dit soort composities heeft ingezet.

Er zijn immers ook liedjes die eerder schetsmatig zijn, alsof ze moesten passen in het format van een vierminutensong. Liedjes als Opaline, Impermanence, Sclera en Atrium zijn een te rechttoe-rechtaan verhaal geworden en doen afbreuk aan de werkelijke kwaliteiten van de Zweden.  

Bovendien ademt de plaat te weinig door de compressie in de mix. Dynamische contrasten komen niet altijd goed uit de verf. De groep had zich beter iets langer over de ontwerptafel gebogen. Hier heeft men nog veel ruimte om te groeien laten liggen. Dit terzijde hoor je wel het pure ambacht als het op instrumentbeheersing aankomt. Een twijfelgeval dus.