KARÍTAS - Eternity

Sony

Een prachtstem waar de melancholie vanaf druipt en een meesterlijke (en duistere) productie maken van ‘Eternity’ wellicht één van de sterkste debuutplaten die we tot nu toe te horen kregen. We snakken alweer naar meer.

Na in 2015 een doorstart te maken als dj en in 2018 toe te treden tot de vrouwelijke rapgroep Daughters Of Reykjavik besloot de Ijslandse KARÍTAS in 2019 de solocarrière op gang te trappen met ‘Songs 4 Crying’. De ep was met de diepe onderliggende melancholie en donkere tonen een debuut van verbijsterende kwaliteit. Gesterkt in de overtuiging om dit muzikale pad verder te bewandelen, brengt de zangeres nu een eerste album uit. ‘Eternity’ jaagt dezelfde donkere thema’s van onbeantwoorde liefde en verlangen na die ook op de ep de boventoon voerden, maar net met dat tikkeltje extra finesse.

Daarmee mag niet gezegd worden dat het album enkel uit duistere tearjerkers bestaat, die louter fragiliteit uitstralen. Natuurlijk zijn zulke nummers er wel degelijk: opener Walls is nagenoeg volledig ontdaan van alle instrumentale complexiteit om de heldere, van emotie doordrongen stem van de zangeres alle ruimte te bieden om een boodschap van spijt en verlangen naar voren te schuiven (“Your walls are so high / And I can’t climb them”) en ook het minimalistische The Girl That You Want zou niet misstaan in een film over een stukgelopen relatie, waarbij de liefdesvlam nog zwak maar pijnlijk flikkert.

Toch gaat het album ook meermaals de meer dynamische poprichting uit. Take Care Of Me brengt een minder droevig, maar nog steeds verlangend discours (“You made me believe that the ultimate love existed / And I couldn’t believe that you could be so twisted”), begeleid door doordringende kicks en wat fleurige natuursamples. Better Without You, instrumentaal balancerend op de grens tussen pop en funk, lijkt dan weer het definitieve afscheid te weerspiegelen dat tegelijkertijd pijnlijk en verlossend is.

Zo schippert de Ijslandse, vooralsnog (onterecht) redelijk onbekend, voortdurend tussen minimalistisch, hartverscheurend en dynamisch intiem. Waar So Good en Catch My Shadow enkele melodische laagjes minder tellen, schakelt Tell Me weer een versnelling hoger met een bescheiden r&b-beat, die woede over overspel belichaamt, en is Bittersweet een harmonieus samenspel van bombastische strings en kleine, chaotische glitch-elementen.

KARÍTAS heeft met ‘Eternity’ een prachtplaat neergezet die diep doordringt tot in de ziel. De kraakheldere engelenstem en de complexe en tegelijkertijd eenvoudige (maar vooral diepe en rijke) productie blijken een uitstekende combinatie. Elk nummer zou zo op de radio kunnen worden gespeeld. In Ijsland, in België en in de rest van de wereld. Een bewonderenswaardige prestatie voor een debuutalbum.