Karibow - From Here To The Impossible

Progressive Promotion Records

Sinds deze Duitser opgemerkt werd door de Canadezen van Saga – nog steeds eindeloos populair bij de oosterburen – gaat het Karibow voor de wind. Met een agenda vol grote namen uit de progrock is deze opvolger van ‘Holophinium’ (2016) er snel gekomen. Misschien te snel, want ‘From Here To The Impossible’ is minder overtuigend. 

Ofschoon Karibow zich als een (vooral live) band presenteert, steunen de songwriting en uitvoering hoofdzakelijk op multi-instrumentalist Olivier Rüsing. En ook al heeft de Duitser ruim twintig albums op zijn actief, de meeste zijn in een gelimiteerde oplage verschenen – wat zijn relatieve onbekendheid verklaart. Bovendien balanceert Karibow op de cesuur tussen gesofisticeerde pop en progrock. Als er dus één ijkpunt is, dan wel Saga.

Progpuristen zullen zeker huiveren bij de melodische rock met symfonische omlijsting. Op de achtergrond hangt het audiodesign aaneen van stemmige toetsen, binnen de lijntjes kleurende gitaren en donderende drums. Véél donderende drums. Ja, Rüsing is van oorsprong drummer en dat hoor je.

Met zijn lichtjes raspende stem klinkt Rüsing eerder als een AOR-zanger, maar gezien de erg melodieuze teneur van het album en omdat er aan de zanglijnen veel zorg werd besteed, neem je dat erbij. Bovendien wordt hij gecounterd door de (betere) stemmen van Monique van der Kolk, en de Australiërs Daniel Lopresto (Southern Empire) en Mark Trueack (ex-Unitopia). Duivel-doet-al Marek Arnold (van een dozijn Duitse progbands) legt met zijn sax sentimentele accenten.

Wat het meest opvalt is de gewiekstheid waarmee opportunist Rüsing componeert. Het best vergelijkt men de muziek met de commerciële periode van Saga (de albums ‘Behaviour’ en ‘Wildest Dreams’) uit de jaren tachtig. Geen scherpe hoeken of weerhaakjes hier, of het moet het slot zijn van System of a Dream, dat met onverwacht progressief spel even de oren doet spitsen.

Nochtans stelt Rüsing op deze conceptplaat enkele pertinente vragen omtrent jeugd en onsterfelijkheid (The Impossible), en de limiet van onze passie en creativiteit. Maar door de gelikte sound en de opportunistische melodieën vraagt men zich af hoe gemeend het allemaal bedoeld is.