Karen Willems - JuJu

W.E.R.F.

Danig van ons melk waren we, tijdens de laatste editie van Jazz Middelheim (2022), toen Karen Willems Terre Sol Four ’s middags over het festivalterrein scheurde. Naar eigen zeggen was dat de eerste keer samen op de planken. Karen achter de drums en andere attributen om tegen te kletsen samen met drie saxofonisten op een rijtje, maar nooit in een rechte lijn. Steeds nieuwe bochten in de ritmiek draaiend. Nu is er ‘JuJu’, een plaat die voortbouwt op het tweede deel van voorganger ‘Grichte’ van twee jaar geleden.

Dat zit namelijk zo: Karen Willems geeft de wereld vorm door een eindeloze zoektocht naar klanken. Soms doet ze dat alleen, dan weer als een kwartet onder de naam Terre Sol Four. Vorig jaar verscheen ‘Kaap Mij’, Willems solo, een cassette met improvisaties waarin het lekker verdwalen is in het dromerige geluidenwoud. Met de saxen van Marc De Maeseneer, Vincent Brijs en John Snauwaert erbij wordt het toch heel andere koek. Altjazz met een stevige hoek af en met een punkrockdrive.

En met een boodschap. Thema’s als ecologie of de vluchtelingencrisis worden niet geschuwd. Openingsnummer Voor De Stranden Verdrinken is bijvoorbeeld niet mis te verstaan. Het drijft op de urgente hartslag van moeder aarde en de klagende sound van de saxen als sirenes maken één punt: “De dingen moeten veranderen”.

Opvolger Tako Deli neemt ons dan weer mee op reis richting oosten. Met Karen die zich kan laten gaan op drums, zang en fluit om paden te bewandelen, die ook wel eens door geestesgenoten als Black Flower gevolgd worden. Een smeltkroes van Afro, oriental en dub met weerhaakjes. In Nuuki krijgt de jazzcrooner in La Willems dan weer de vrije baan.

Fuzzy Williams demonstreert met verve dat de sax (misschien wel) de nieuwe gitaar is om een smerig randje te geven aan dit soort van lillende brokken getoonzette kwaadheid. Boze punkvibes als een stomp in de onderbuik. Koortsdromen laat ons, zoals het een goeie nachtmerrie betaamt, een beetje beklemd achter. In Open Veld geeft ons dan weer de nodige ademruimte, waar kwetterende vogels en andere boerderijdiertjes terug licht en verluchting brengen in het gemoed. Hoewel de gastbijdrage van Nabou Claerhout (N△BOU) op trombone daar wel eens iets mee te maken zou kunnen hebben.

“En ça va?”. We betrappen er ons zelf soms ook wel eens op. “Hoe gaat het er mee?” als cliché, smalltalk, zonder echt connectie te maken of echt een gesprek aan te gaan. Come Vai wil dat ook dat anders wordt. De geest van Dr. John en de zompige swamps van Louisiana waren door het nummer, inclusief een driesnarige cigarboxgitaar-outro. Afsluiter When Daytime Lands is een ietwat creepy soundscape, die aansluit op eerder werk van Willems, maar ons hoort u niet klagen.

Met ‘Juju’ heeft Karen Willems een nieuw hoofdstuk gebreid aan haar zoektocht naar authenticiteit. Met geluiden meticuleus bouwen aan een andere wereld. ‘JuJu’, een plaat als een amulet om het anders te doen. Toegankelijker dan ooit, zonder aan eigenheid in te boeten. En daarbovenop een intrigerende platenhoes rond het vinyl: “We dismantled the time of all-too human images". Hij, zij, hun staan mooi op de groepsfoto.