Kamasi Washington - Harmony Of Difference EP
Young Turks
Na het fel bejubelde 'The Epic' verandert de Amerikaanse saxofonist Kamasi Washington met de zes tracks tellende ep 'Harmony Of Difference' van koers.
Bij eerste beluistering van deze ep denk je meteen: een groter contrast met de epiek van het driedubbel overweldigende 'The Epic' is niet denkbaar. Zes tracks maar.
Openen doet Washington met het korte, maar trefzekere Desire, dat eerst nog een coda lijkt bij 'The Epic'; lichte buiginkjes in de baslijn, dromerig orgelwerk en rustig uitwaaierend via de cocktailachtige ritmiek. Washington neemt de leiding en je hoort dat schurende saxgeluid waar hij zo voor bekend staat. Toch voel je meteen aan dat er hier een heel andere sfeer in zit. Er wordt niet langer ingezet op minutenlange composities, maar alles wordt net kort, strak en melodieus gehouden. Het verlangen, dat hij hier op muziek zet, is dromerig en zoet. Alsof hij wil zeggen: jullie hebben hier allemaal lekker lang op gewacht; tijd om die verwachtingen in te lossen.
Het korte, vurige Humility voelt aan als een rijkelijk gelardeerd bigbandthema met vingervlugge pianoriffjes en Washington die heerlijk kan toeteren op zijn sax. Knowledge moet het dan weer vooral hebben van een frisse, nostalgische en meer levenswijze sound. Met dergelijke tracks borduurt Washington voort op de eigenheid en sound van 'The Epic', die naderhand vooral een weergaloze etalage van talent bleek te zijn (denk aan Thundercat, Miles Mosley,...)
Met 'Harmony Of Difference' is er een koerswijziging merkbaar. Op deze ep benadrukt Washington de meerwaarde van diversiteit. Bovendien speelt hij het contrast tussen gelijkenis en verschil goed uit in een zesdelige suite waarin hij zich een evenwichtskunstenaar toont. Tezelfdertijd valt op hoe de jazzreus omgaat met universele thema's (verlangen, waarheid, kennis, verschil) en kernwaarden (integriteit, bescheidenheid, diversiteit). Balancerend tussen uitersten weet hij telkens weer het midden te vinden. Zodoende blinkt de nieuwe ep uit in datgene waar het in 'The Epic' eigenlijk aan ontbrak.
De zes nieuwe composities, goed voor een halfuurtje muziek, maken deel uit van een groter, harmonieus geheel. Dat merk je ook aan de veelkleurige kunstwerkjes van zus Amani Washington op de hoes: geel, blauw, rood,.. . Elk beeld heeft zijn eigenheid en samengebracht zorgen ze voor een abstract aandoende mix van een gezicht waarin onder meer de stilistische hand van de kleurrijke kunstenaar Basquiat te herkennen is.
Wie fan was van 'The Epic', zal ongetwijfeld ook deze erg conceptueel aandoende ep kunnen smaken. Absoluut hoogtepunt is het haast een kwartier durende Truth. Die spiritual jazz is niet enkel goed voor de helft van het album, maar vertoeft op zo'n eenzame hoogten dat het de rest van de ep helemaal in de schaduw zet.