Kaipa Da Capo - Dårskapens Monotoni

Foxtrot Music

In de seventies was Kaipa een pionier van de Zweedse progrock. De eerste drie studioplaten (1975 – 1978) zijn nog steeds standaardwerken in het genre. De band was ook de omgeving waar een erg jonge Roine Stolt de stiel leerde. Onder de naam Kaipa Dacapo is drie vierde van de originele bezetting terug actief, en ‘Dårskapens Monotoni’ is een uitstekend comebackalbum.  

Dårskapens Monotoni

De roep om de originele Kaipa verse zuurstof in te blazen weerklonk de voorbije jaren steeds luider. En eindelijk, in 2014 kwamen Stolt, drummer Ingemar Bergman en bassist Tomas Eriksson opnieuw samen om de muziek van de begindagen live te spelen en nieuw materiaal te schrijven. Maar de naam Kaipa was al vergeven aan toetsenist Hans Lundin, die de legende het nieuwe millennium binnenloodste en sindsdien zeven albums uitbracht – waarvan de eerste drie met Stolt.   

Daarom dus Kaipa Da Capo. De muziekterm da capo betekent vanaf het begin, maar ‘Dårskapens Monotoni’ laat horen dat nostalgie niet de enige drijfveer is voor de drie veteranen. De muziek klinkt fris van de lever en tegelijk lekker vintage. Kaipa’s muziek is bovendien minder complex dan wat Roine Stolt doorgaans voor The Flower Kings componeert.

Toch begint het door Roine geschreven titelnummer als een typische Flower Kings-song, maar als zanger Michael Stolt (broer van) eenmaal zijn mond opendoet, is dit onvervalste Kaipa: net als vroeger zijn alle zangpartijen in het Zweeds. När Jag Var En Pojk laveert fraai tussen raadselachtig en aards. Vi Lever Här klinkt zelfs als een regelrechte hymne.

Het originele Kaipa werd vergeleken met Yes, Genesis en Camel. De invloeden zijn ook nu traceerbaar. Het met Yes-elementen doorspekte Det Tysta Guldet herinnert aan ‘Going For The One’; toetsenist Max Lorentz maakt er bij momenten zijn eigen versie van Awaken van. Dat Lorentz ook als songsmid een aanwinst betekent, blijkt uit Tonerna, een geloofwaardige epic die de veelzijdigheid van de band illustreert.

De gitaararpeggio’s en mellotron in Spår Av Vår Tid roepen dan weer een authentieke Genesis-sfeer op. Maar de stempel, die op de afsluitende slow burner Monoliten gedrukt staat, is weer duidelijk die van Roine Stolt. Benieuwd of Hans Lundin met ‘zijn’ Kaipa straks even goed doet.  

19 november 2016
Christoph Lintermans