Kacey Johansing - No Better Time

Night Bloom Records

Het is opvallend hoe weinig recensies er al verschenen van de nieuwste plaat van Kacey Johansing. Maar kijk, hier heb je er eentje.

Kacey Johansing is niet de eerste de beste. Ze heeft een eigen platenlabel, Night Bloom, en is lid van Hand Habits en Real Estate. Twee jaar geleden maakte ze naam met haar derde album dat ironisch genoeg ‘The Hiding’ heet. Na twee albums ontdekt worden met een plaat die "verstoppertje" heet, faut le faire.

Dit is haar vierde album en ondanks het grote netwerk en een perfecte eerste single, lijkt ‘No Better Time’ net als de eerste twee albums nauwelijks opgemerkt te worden. Helemaal onlogisch is dat nu ook weer niet, want dit is geen muziek die je overspoelt als een tsunami. Eerder een plaat die schuchter warmte afgeeft als een weifelend najaarszonnetje.

En de plaat handelt zelf ook in zekere zin over “aarzelen” of beter “zoeken”. Johansing zag een relatie op de klippen lopen en zocht met de nummers naar wat voor haar liefde betekent en hoe ze die (opnieuw) kon toelaten in haar leven. In elf nummers worstelt ze om antwoorden te vinden op de twijfels.

Haar sound is een mengeling van sixties- en seventiespop en -folk en hoe rijkelijk ook gearrangeerd met vibrafoons, zwierige strijkers, vleugelpiano’s, houtblazers en twee akoestische gitaren, elk nummer behoudt een zachtheid die typisch is voor voor het klimaat van L.A., de stad waar Johansing vandaan komt.

Zacht is ook het stemgeluid dat dicht aanschurkt bij dat van Molly Burch en dat meestal heerlijk warm klinkt. Af en toe kan ze helaas ook zeurderig klinken en dat hadden we na de singles eigenlijk niet zien aankomen. Zeker eerste single I Try was een schot in de roos en legde de lat erg hoog. Hier klinkt Johansing op een bepaald moment trouwens als Angel Olsen of een jonge Sharon Van Etten.

 All Of Me is ook aardig met het kronkelende orgeltje en ook de titeltrack met de zalvende gitaar en het meeslepende refrein mag er zeker zijn. En ook de vierde single, de op piano drijvende track Even A Lot Feels Like Nothing is van een bijna onaardse schoonheid.

De verwachtingen voor de rest van de plaat lagen dan ook hoog, maar ondanks bijdragen van Todd Dahlhoff (Feist, Devandra Banhart), Trevor Beld Jimenez (Parting Lines) en Amir Yaghmai (Julian Casablancas + The Voidz) en een foutloze productie door Tim Ramsey (Vetiver, Fruit Bats), lijkt de rest van de plaat niet het niveau van de singles te halen. Of het moet zijn dat we nog wat meer luisterbeurten nodig hebben.

De plaat start nog sterk met het de kronkelende gitaar van opener Make Love dat mooi openbloeit. En over Vetiver gesproken: een keer vallen wij toch nog in zwijm en dat bij Fall Back, een song die ietwat klinkt als iets van de band rond Andy Cabic, maar dan met een zangeres en eentje die als een briesje door de kamer danst en je langzaamaan verwarmt.

‘No Better Time’ heeft dus best veel troeven, maar na een tijdje slaat het spook van gewenning toch toe. Tijdens Puzzle, en vooral het lange Let Me Walk Right In gaat de omgeving met je aandacht aan de haal. Gelukkig komen daarna een paar sterkhouders je terughalen.

Geen topplaat dus, maar zeker ook geen misser en misschien is er inderdaad geen beter moment dan nu om ernaar te luisteren. Wie een veilig knuffelcontact zoekt, is hier aan een goed adres.