Justin Timberlake - Man Of The Woods

RCA Records

Justin Timberlake is een beer, wij allen dwaze schaapjes. Dat is wat het popicoon ons doet geloven op zijn nieuwste worp ‘Man Of The Woods’. Weg zijn de dagen dat Justin de clubs aanviel met discostampers; geen blinkende smokings en bijhorende strikjes. Justin Timberlake is vandaag één met de natuur. Maar het enige wat Timberlake met zijn nieuwste plaat bewijst is dat je met deze man echt niet in een bos wil vastzitten.

Daar - midden op straat – verloren wij bij veel kennissen onze geloofwaardigheid. Tijdens de verhuis van het ouderlijke huis naar een nieuwe stek, viel bij het sleuren van al onze oude cd’s een singeltje uit de doos: Rock Your Body van Justin Timberlake. Recht voor de voeten van vrienden, schoonouders en onbekende verhuizers. De schaterlach graveerde diepe wonden. Het constante, jarenlange affronteren werd een zeurende last op de schouders. Maar schaamte hebben we nooit gekend.

Wij respecteren Justin Timberlake als popicoon. Hij is altijd een ambitieus persoon geweest en wist zich altijd op het goede moment te omringen met de juiste mensen. Op 'FutureSex/LoveSounds', ‘Justified’ en ‘The 20/20 Experience’ staan enkele tijdloze klassiekers, te danken aan producers als Timbaland en Pharrell die voor veel geld hun materiaal hebben verkocht. Justin hoefde het enkel maar in te zingen.

Je kan moeilijk doen over hoe de huidige popmuziek tegenwoordig in elkaar zit, hoe smaakloos, plat geproducet en tenenkrullend sommige hits op de radio klinken en hoe weinig inspraak artiesten hebben in eigen nummers. Maar bij Timberlake dachten wij altijd: “Glijdt lekker binnen, Justin; dat heeft jouw team weer goed voor elkaar gekregen”.

Maar dan wordt het doodgeknuffelde popicoon plots de woorden “Dit is een persoonlijke plaat”, in de mond gelegd; het dit-ben-ik-leer-mij-kennen-syndroom. Smijt er nog een “Terug naar mijn roots” tegenaan en je hebt ieders aandacht. Met zijn allen gaan we op zoek naar de mens achter de ongrijpbare mythe. En wat blijkt? Justin Timberlake is gewoon een zesendertigjarige vader, die zichzelf ongelofelijk gevat vindt en constant met een ironische falsettostem seksueel getinte woordspelingen op je afvuurt, die helemaal nergens op slaan. Bij momenten je reinste #MeToo, al zal geen enkel gezond vrouwmens een kik geven als Justin met zijn vieze pollen aan hen zit.

Want wat bedoelt Justin in hemelsnaam met: “I love your pink, you love my purple”, in Sauce? Een dringende reden voor een doktersbezoek, als je het ons vraagt. En wat dan gedacht over: “'It's as solid as oak”, op het enerverende Breeze? Of hoe zit het met het steeds wederkerend zinnetje uit de openingstrack: "Put your filthy hands all over me", dat absoluut niet zo sexy klinkt als het bedoeld is? Als we op de teksten afgaan, is Justin Timberlake een vies, enerverend en flirterig ventje, dat klinkt alsof hij alles bereikt heeft in de muziekwereld. In werkelijkheid ruikt het ding naar wanhoop en vertwijfeling.

Muzikaal staan er hier en daar wel nummers op die onze interesse kietelen. Midnight Summer Jam bijvoorbeeld, heeft een aanstekelijk gitaartje als danspartner gekoppeld aan een neervallend basdeuntje. Een trucje dat The Neptunes trouwens nog vaak zullen gebruiken doorheen het album, tot vervelens toe. En als je de tekst volledig achterwege zou laten, zit er beslist een hitje verscholen achter Higher Higher en Morning Light, een duetje met Alicia Keys. Nummers die aantonen wat het nieuwe album van Timberlake zou kunnen zijn. De rest van de nummers kan je beschouwen als met een houten lepel tegen een kookpot meppen. Altijd leuk, als je mensen wil irriteren.

Maar de reden waarom wij tijdens het beluisteren van deze plaat van pure wanhoop buiten in de tuin stonden te schreeuwen, zit verscholen in nummers als Wave en Supplies. Waar heeft die mens het in godsnaam over? Justin Timberlake heeft “supplies”, dat is duidelijk wanneer je het nummer oplegt. Maar zelfs na drie beluisteringen hebben wij geen idee waar het over gaat. In het kader van een man in een bos veronderstellen wij "een hamertje en een zaagje"? Het constante “brrr” op wat een trapbeat uit Chicago zou moeten voorstellen, is trouwens een regelrechte schande ten opzichte van diezelfde trapscene. Het is wachten tot Gucci Mane Justin Timberlake ofwel een proces aandoet, ofwel een geweer tegen de slaap zet.

Noem een beer gewoon een beer: ‘Man Of The Woods’ is een belachelijke clichéplaat geworden die de carrière van Justin Timberlake oneer aandoet. Aan de verkoopcijfers te zien is het duidelijk dat de Timberlake-fans werkelijk alles slikken. Wij schamen ons voor hen.