Julien Demoulin - Ephemeral Maps
Healing Sound Propagandist
Seizoensmuziek. Het bestaat wel degelijk. Daarmee willen we zeggen dat een broeierige zomertijd niet het meest geschikte moment is om je over te geven aan de minimalistische soundscapes van DIY-ambientknutselaar Julien Demoulin. De Brusselaar zijn ‘Ephemeral Maps’ ofte klankschilderijen van onderwaterlandschappen kunnen best geproefd worden op donkere en eenzame winterdagen. Zonder veel extra prikkels.
Net als de toon- of dronesculpturen zelf doorprikken we graag voor u de tijd en presenteren we u op deze warme dagen een verbeeldende, digitale winterplaat. ‘Ephemeral Maps’ volgt het alweer drie jaar oude ‘Dreams In Digital Dust’ op. Enkel al aan die titels en die van het boek van J.G. Ballard, waarop Julien Demoulin zich inspireerde, ‘The Drowned World’ (1962), kan je één en ander afleiden. Verwacht je aan zeven ritmeloze tracks die meestal vasthouden aan een enkele grondtoon, maar tegelijkertijd ook in volle beweging zijn in diepe lagen vol minimale, over elkaar glijdende schakeringen.
Iets specifieker? Je krijgt een variatie van een dikke vijf minuten van een traag omwentelende drone waarover sissende mistflarden heen schuiven, maar waarin diep onder het wateroppervlakte ook dreiging en over elkaar rollende arpeggio’s door elkaar gloeien (A Land Before Memory). Of een glorieuze en harmonieuze grondtoon, die je meeneemt in gelukzaligheid en waar regelmatig extra zonnestralen of fonkels uit stralen (Through The Drowned City). Soms dus iets somberder en donkerder, soms heerlijk zweverig en verheven. Met als hoogtepunt in deze laatste categorie Across The Sunless Beaches Of The Time-Sea: goed voor meer dan tien meditatieve minuten met een brede glimlach meedeinen op langzaam omwentelende geluidsgolven die spelen met iets hogere en lagere toonschakeringen.
De grote constante, buiten een absolute vorm van less-is-more-ambient en eindeloze soundscapes, zijn regelmatig opduikende druppel- of watervalgeluiden (of varianten daarop), die het geluid vaak laten indommelen tot een ontastbare dromerigheid. En of zo’n track dan drie, zes of tien minuten duurt… een gevoel van tijd en ruimte ben je sowieso kwijt. En dat is helemaal prima.