Julianna Barwick - Will

Dead Oceans

Met haar vorige album ‘Nepenthe’ verliet Julianna Barwick het eenzame pad en werkte ze samen met een paar IJslandse artiesten zoals Sigur Rós, het strijkkwartet Amiina en een paar leden van Múm. Op haar nieuwste keert ze weer terug naar de eenzaamheid.

Julianna Barwick schreef en nam ‘Will’ op in heel wat verschillende plaatsen (Upstate New York, North Carolina, Lissabon) en de plaat hinkt ook op verschillende benen. Enerzijds zijn er nummers met enkel synthetische klanken en anderzijds zijn er ook bij die een heel klassieke feel hebben, mede door de samenwerking met de Nederlandse cellist Maarten Vos.

‘Will’ is dus niet helemaal een solo onderneming, want ook Thomas Arsenault van Mas Ysa (en percussionist Jamie Ingalls van Chairlift, Tanlines en Beverly) mogen een paar keer komen meedoen. Maar toch ademt de plaat een gevoel van verlies uit; een gevoel dat versterkt wordt doordat elke song zo van de vorige verschilt.

Zo lijkt Barwick zich helemaal alleen in een gigantische, lege kathedraal te bevinden in opener St. Apolonia, eenzaam en devoot de maagd aanbiddend die aan haar einde kwam na vreselijke martelingen. Maar amper twee minuten later hult ze zich in elektronische nevelen.

In Beached bespeelt ze al zingend de oude piano die ze erfde van Sufjan Stevens en in Same, waarin ze samen zingt met Arsenault, benadert ze de trieste schoonheid van This Mortal Coil en bereikt de plaat een hoogtepunt (ook Someday, met diezelfde gastzanger is trouwens erg geslaagd).

En zo gaat het maar door, met redelijk korte stukken die zelfs de grens van de drie minuten vaak niet halen, wat het gevoel van desoriëntatie en verlies alleen maar versterkt, maar soms ook een gevoel van opluchting opwekt, want Barwick hanteert het loopstation soms iets te ijverig. Vooral de meer elektronische nummers gaan daardoor op de zenuwen werken.

Voor ons is het een uitgemaakte zaak: de nymf uit Brooklyn blijft op haar best in ijle stukken als Big Hollow, waarin een parelende piano fel afsteekt tegen een etherisch klinkend koor of Heading Home waarin de cello voor dreiging zorgt. Meer gespierde nummers zoals aflsuiter See, Know, daar blijft ze beter af, al is het drumwerk van Ingalls wel interessant.  

‘Will’ is een echte winterplaat geworden. Ze komt dan ook op een vreemd moment uit, al heeft het weer zich er blijkbaar aan aangepast.