Juana Molina - Halo

Crammed

Juana Molina is één van die artiesten die de overstap maakten van de filmwereld naar de muziek. Met 'Halo' levert de Argentijnse muzikante ongetwijfeld één van de meest unieke en bevreemdende albums van 2017.

Juana Molina is in Latijns - Amerika bekend omwille van de erg succesvolle comedyshow 'Juana Y Sus Hermanas', maar vergaart nu al geruime tijd bekendheid met haar muziek, waarin comedy, parodie en chanson elkaar vinden. In 1996 bracht ze debuut 'Rara' uit, vier jaar later gevolgd door 'Segundo'. En nu is er 'Halo' waarop ze folk, roots, country, blues, elektronica en alternatieve rock mengt met tangogrooves, ongewone wendingen en verrassende arrangementen. Molina is een product van globalisering, hanteert experimentele geluiden en zit in de kloof tussen underground en mainstream. Inmiddels heeft ze afscheid genomen van de televisiewereld en heeft ze na tournees in het Verenigd Koninkrijk, de States en Japan de nodige ervaring opgedaan om haar muzikale carrière verder uit te bouwen.

Op 'Halo', haar negende album, heeft de mystieke artieste de steun van gitarist John Dieterich (Deerhoof), bassist Odin Schwartz en drummer Diego Lopez de Arcaute. Ze neemt deels afstand van de folktronica, die ze op eerder werk liet horen, en zoekt nieuwe, vooral ritmisch interessante wegen op.

Opener Paraguaya doet meteen de wenkbrauwen fronsen. Weirde percussie, ambiente sfeerlagen en bevreemdende zang lokken de luisteraar in de excentrieke wereld van Juana Molina. Haar songs moeten het hebben van ongewone ritmiek, exotische ambient en sexy parlando die als een waar lappendeken in elkaar gevlochten worden.

Bovendien zijn de songs van Molina allesbehalve rechtlijnig. Regelmatig zijn er vreemde wendingen die de luisteraar bij herhaaldelijke luisterbeurten gewoon koud bij het nekvel pakken. Tijdens het trage, kale Lentisimo Halo (check de bijhorende video/kortfilm van Marion Ramis die met bijzondere filmtechnieken werkte) wordt er dan weer een koele, donkere sfeer geschept. Daarnaast is het moeilijk om muzikale referentiepunten te vinden.

Opmerkelijk is de aandacht voor percussie, beats en sounds. Daardoor krijgt het album vaak ook een experimenteel karakter. Erg slim maakt Molina gebruik van creatieve impulsen: een gitaarlijntje hier, een vocale sample daar,... Dit alles leidt tot een exotisch groepsgeluid dat allesbehalve vanzelfsprekend is. Neem de hypnotiserende groove van het met gitaarwerk ondersteunde Cosoco bijvoorbeeld, of de door Ravel en Colette geïnspireerde mini-opera Los Pies Helados.

Het grotendeels thuis in Buenos Aires opgenomen 'Halo' is een artistieke triomf, maar soms vraagt het wat moeite om aan de spaanstalige lyrics uit te kunnen. Bevreemdend, maar weliswaar erg overtuigend.

Op 20 juni speelt Juana Molina in de Roma.