Juan Wauters - Who Me?
Captured Tracks Records
Tien jaar geleden strandde een jonge Uruguayaan eenzaam en alleen in New York. Om de eenzaamheid in zijn kleine flat te bestrijden, werd een gitaar zijn beste kameraad. Met het raam op een kier strooide de jonge Juan Wauters zijn kruidig gitaargetokkel en nasaal stemgeluid uit over de straten van Jackson Heights. Die klanken vlogen nu ook bij ons de huiskamer binnen via dit geweldige ‘Who Me?”. Een album dat beslist een glimlach op je gezicht tovert.
Juan Wauters - geen familie van Koen godzijdank - staat er nogal ongemakkelijk bij op de hoesfoto. Samen met een vriend besliste hij, tot vier maal toe, van op de Queensboro Bridge een foto te nemen om als cover te gebruiken. Het getoeter achter hem kan je er zo bij denken. Bijna verontschuldigend kijkt hij de lens in; en dat is ook het verhaal op dit album: dertien niemendalletjes van nummers die voorzichtig het dagelijkse leven aankaarten met de juiste, kluchtige knipogen erin verwerkt.
Wauters schrijft zoals het moet: vanuit de onderbuik. En dat kan in zijn geval zowel in het Spaans als in het Engels. Terwijl hij met zijn vorige plaat ‘N.A.P. North American Poetry’ al zijn fijne deuntjes van vorig jaar wist te bundelen, komt hij nu met een volmaakt album met meer instrumenten als voorheen en iets minder twijfel en schaamte in zijn stem. Hij is het namelijk niet gewend om trots op de voorgrond te staan en te koop te lopen met al zijn persoonlijke verhalen.
Maar het is net die cocktail van alledaagse dingen en simpele gitaarakkoorden, die al snel verslavend werkt. Geen enkele nummer gaat over de tijdsdrempel van drie minuten, en voor mensen die Wauters' stemtimbre en zijn sputterend Engels nog niet helemaal gewend zijn, is dit album dan ook de ideale inleiding.
Het album schiet uit de startblokken met En Mi, een nummer dat de perfecte soundtrack voor al uw barbecues zou moeten zijn. Verder noteren we een zacht wuivend synthstuk op het einde van I’m All Wrong, een hilarisch stukje tekst op het einde van She Might Get Shot (“Wearing leather? Wearing fur?”) en bewijst hij met Grey Matter dat hij ook hitgevoelig materiaal kan schrijven. Het zijn hoogtepunten op een plaat, die je best wel in één ruk kan uitzitten zonder enigszins de aandacht te laten afdwalen.
Wij hebben een serieuze boon voor Juan. En wij hebben beslist een heleboel gojibessen- en lijnzaadvretende hipsters aan onze zijde. Want hoe puur en onvervalst Juan Wauters ook is, het is het ideale luistervoer in de muziekafdeling van de plaatselijke Urban Outfitters. Ga, koop en geef deze beduusde drommel het vertrouwen dat hij verdient!
Juan Wauters speelt op 9 september in de Botanique.