Jozef Van Wissem - Nosferatu. The Call Of A Deathbird

Incunabulum Records

In feite vallen we niet van onze stoel als de barok drone-luitspeler Jozef Van Wissem een soundtrack voor een horrorfilm maakt. Of wanneer hij parallellen ziet tussen vampier graaf Orlok, die de stad bestookt met ratten die de pest hebben, en een Chinees virusje dat de wereld in isolatie steekt. Vooral ook de collectieve paniek die daaruit voortkomt. De neoklassieke avantgarde componist vond op een rommelmarkt in Rotterdam een plaatje met geluiden van uitgestorven vogels en die vormt, samen met zijn snaarinstrument en klankvervormers, de basis voor deze erg intense plaat.

‘Nosferatu. (...)’ is te beleven als één lang muzikaal avontuur met zes aparte tracks of episodes. De plaat begint erg minimaal en stilistisch met traag snaarspel, maar bouwt gradueel op naar meer en meer texturen en instrumentale bijdrage tot overdonderende noise. Een intense “slow death metal”-trip noemt Jozef Van Wissem het zelf. Heerlijk naast de kwestie of suggestie van deathmetal natuurlijk. Want dit is een soort van opgroeiende, neoklassieke instrumentale filmmuziek.

De eerste track bestaat enkel uit het cirkelende, melodieuze luitspel van Van Wissem. In de tweede track komen daar echoënde vogelgeluiden op de achtergrond bij, die op zo’n manier rondfladderen dat je er een beeld van vleermuizen bij kan verzinnen. Het derde nummer groeit vanuit een ritmische cadans van gebonk en kronkelende gitaarakkoorden en gaat meer en meer met een noise van drones opklimmen. Het is het opbouwen van zo’n permanente, hoofdtollende ritmiek waar de Nederlands-Amerikaanse luitist keer op keer zo sterk in uitblinkt.

Vanaf Act 4 is het hek duidelijk van de dam en wordt de noise schuif helemaal opengetrokken. Met discortion en zware vervormers op zijn instrument krijg je al meer een idee van deze “slow death metal”. “Metal” als zijnde de metalen resonanties in de diepte dan en het mechanische, kille karakter van deze persistente horrormuziek. En die smakken helemaal voluit in je gezicht bij het afsluitende Act 5: een dik kwartier aan overstuurde elektronische snaaraanhalen. Drone met de “oooo” van loodzwaar, waar geen vogel in kan overleven.

‘Nosferatu’ is duidelijk ontstaan uit improvisatie en aanvoelen. Het is een neoklassiek ambientwerk dat – naar Van Wissem-gewoonte – compleet afwijkt van luitspel of melodieuze composities en werd opgemaakt zonder dat de maestro de beelden van deze gereviseerde horrorprent uit 1922 ooit zag. Kwestie van geen belemmering van de inspiratie te hebben. We raden in elk geval aan om de hele muzikale spookrit van zo’n drie kwartier in één enkele keer uit te zitten. Aan een stevig volume. En eventueel met je beste vampiervrienden erbij.