JoyCut - TheBluWave
PillowCase Records
Doorgaans gaan onze voelsprieten niet rechtstaan bij een combinatie van dark wave en Italië. Maar als je weet dat dit gezelschap uit Bologna deze dubbelaar maakte tussen eigen optredens op een TEDx talk in Verona, een live soundtrack show op de Biënnale van Venetië en een podiumplek op Robert Smiths (van The Cure) Meltdown festival, liggen de kaarten toch een stukje anders. En dan hebben we het nog niet over shows in inmiddels zesenzeventig landen, een tour door Amerika, Azië en Europa of de voorprogramma’s voor Arcade Fire, Editors of zelfs The Chemical Brothers. Om maar te zeggen: je had allicht nog niet van het trio gehoord, maar daar mag dringend verandering in komen!
Het gouden triumviraat van JoyCut bestaat uit founding father Pasquale Pezzillo, (stem, gitaar, elektronica, thematiek), Gaël Califano (industriële percussie en programmering) en Christian Montanarella (tribal drums), samen goed voor grotendeels instrumentale, overdonderende en filmisch sfeermuziek. De band inspireert de creaties bovendien op natuur, milieu en omgeving, waar ze zo dicht mogelijk bij willen staan. Zowel qua materialen, energie voor opnames als technische processen probeerde het trio zo sterk mogelijk een “zero footprint” na te streven. Extra punten wat ons betreft.
En dat mondt dus uit in een magnum opus, een soort van nature-soundtrack, een dubbelaar met stevige subtitel ‘TimesWhenSilenceIsAPoem – TheIceHasMelted – AndBleedingGlaciersFromOurTears’. Hupla. De dertien tracks op dit epische werk moet je in elk geval beschouwen als aparte entiteiten die stuk voor stuk doorheen negen jaar studiostilte gerijpt zijn. Meaning een niet noodzakelijk samenhangende combinatie van doezelige ambientsfeermomenten, theatrale en orkestrale synthscores, neutotische new wavesongs, pianoballads of fantasiekrijke darkwavetracks.
Het grote voordeel van dit nogal stevig omvangrijk geheel is dat JoyCut niet enkel via een gemiddelde tijdsduur van vijf minuten voldoende ruimte neemt om de tracks volledig te laten uitgroeien, maar iedereen in de sfeervolle breedte van ‘TheBlueWave’ ook wel een eigen favoriet kan vinden. Is het dan nuttig om die van ons naar voren te brengen? Compleet niet. Maar we laten wel graag weten dat we een stevige boon hebben voor een melancholisch, neoklassiek pianomoment vol intieme grandeur als Novembre 13 (wat ons betreft beter geschikt als opener van deze dubbelaar in plaats van een dromerig stiltemoment halfweg) en een brede glimlach krijgen van de larger than life syntharpeggio’s versus oosterse xylofoonpercussie in BluTokyo. En we halen ook met alle plezier de mooiste herinneringen boven bij een acht minuten opgroeiende ambientserenade als Komorebi, een term die staat voor het gelukshormoon dat in je hersens wordt opgewerkt bij het aanschouwen van het zonlicht dat doorheen de bladeren in het bos schijnt.
Blauw is de kleur die in de middeleeuwen symbool stond voor verlichting en idealen, voor de Renaissance en vernieuwing. Blauw is de kleur van Picasso, Blue Monday of Miles Davis. Blauw is dus ook de kleur die JoyCut gebruikt voor intense emoties en grootse gevoelens en waarmee de band terug naar de oerkracht van de natuur wil keren. En dat klinkt vaak even groots qua ambitie als de muziek op ‘TheBlueWave’. Vaak met veel harmonie en glorie, maar vaak ook feller, zoals in het geval van enkele tracks die de minder fraaie inmenging van de mens in heel dit natuurschoon symboliseren. Je weet waar we over spreken…
JoyCut probeert die misstappen op de eigen manier een beetje terug recht te trekken met deze plaat die opgemaakt werd in een voor negenennegentig procent circulaire economie met sustainable materialen en groene energie.