Journey - Freedom
Frontiers Records
Sorry, beste mensen, maar we gaan het jullie aandoen: een recensie over het nieuwe Journey-album. Waarom? Is dat album dan zo verschrikkelijk goed dat we het iedereen willen aanraden? Forget it! Journey brengt al jarenlang muziek die je kan vergelijken met een pot dikke vette siroop. Maar wel siroop van een A-merk. En dat wordt nog steeds heel erg gesmaakt door een (groeiende) schare fans. Van ouwe getrouwen tot nieuwe, want die laatste blijken er nog steeds bij te komen. 'Freedom' is ook helemaal geschreven op maat van de Amerikaanse markt en zal daarbuiten geen potten breken. Songs voor de radio en arena's, songs die luidkeels zullen meegekweeld worden en songs waarbij de tranen overvloedig zullen vloeien.
Oerlid, oprichter en topshredder Neal Schon wilde in bepaalde nummers de "punky rendition" van 'Any Way You Want It' weergeven. Nummers schrijven zoals hij destijds Wheel In The Sky uit de machtige pen perste. Is hem dat gelukt? Natuurlijk niet. 'Freedom' mag je wel situeren tussen 'Frontiers' (1983) en 'Raised On Radio' (1986). Het is een album barstensvol radiovriendelijke poprock met hier en daar een vleugje soul en af en toe geweldig gitaarwerk. Don't Give Up On Us (waarom zouden we?) heeft de intro helemaal gestolen van Seperate Ways, maar is verder een aangename song. Laat ons ook vlug het eeuwige gezeik over de band en de voormalige (iconische) zanger van de baan helpen: Arnel Pineda doet het opnieuw geweldig en is niet meer uit deze line-up weg te denken. Steeds meer laat hij ook, zij het nog veel te voorzichtig, een eigen geluid horen. Tijdens het openingsnummer bijvoorbeeld. Ballads zijn vanzelfsprekend ook veelvuldig aanwezig. Sommige op het kleffe af, al zijn Still Believe In Love en Live To Love Again best te pruimen.
Net wanneer je denkt dat het steil bergaf zal gaan, gooien de boys er plots een verrassend stevig Come Away With Me tegenaan, iets later gevolgd door misschien wel het beste nummer sinds State Of Grace (van 'Red 13' uit 2002): Let It Rain met meneer Schon die een volledige song lang eens lekker zichzelf mag zijn. Het venijn zit hem op dit album niet in de staart, maar wordt geplet tussen een degelijke start en een vrij overbodig slot. Ook Holding On en All Day And All Night met een stuwende baslijn laten namelijk een rockend Journey horen, iets waar we toch al heel lang op hebben moeten wachten.
'Freedom' bevat minstens vier songs te veel. Het onding, gezongen door Deen Castronovo, is er één van. Toch is de band erin geslaagd een degelijk album af te leveren met enkele ronduit schitterende nummers. Wie nog twijfelt dat Pineda de juiste man is om Schons vehikel te blijven trekken, die moet hem echt eens live aan het werk horen en het onding dat Steve Perry in 2018 heeft uitgebracht beluisteren. Wat Neal Schon betreft, dat blijft toch één van de meest herkenbare en geweldige gitaristen ter wereld.
Om maar te zeggen: trouwe fans kunnen zich dit album blindelings aanschaffen, net als liefhebbers van steengoede melodic/classic rock. Nog iets voor de fans van albumcovers: de scarabee is in de oude glorie (lees pre-'Escape' era) hersteld. Reden te meer om het vinyl aan te schaffen.