Joss Stone - Colour Me Free
Virgin Records
Op haar vijftiende kreeg Miss. Joscelyn Eve Stoker een platencontract in handen geschoven en werd ze positief onthaald door onder meer James Brown en Stevie Wonder. Wat in die tijd nog jonge onwetendheid was, is nu volledig ontpopt tot een sensuele rijpe soullady. Met 'Colour Me Free', haar vierde studioalbum, zijn we blij te horen dat ze nog steeds geen gemanipuleerde pop is die alles doet wat de commerciêle platenindustrie haar oplegt. Joss Stone maakt nog steeds haar eigen nummers en beklemtoont zo haar Britse, licht koppige, eigenheid.
Dat verklaart meteen het eerste nummer Free Me. Deze song verwoordt de frustraties die de Amerikaanse tak van haar platenfirma haar soms bezorgt. Naar het schijnt gaan ze soms zo ver in het manipuleren van haar imago, dat ze wel eens de hele backingtracks durven te herproduceren om een puur commercieel effect te krijgen.
Maar Joss Stone is niet naïef en houdt stand: "Something that you don't see everyday/a little girl who'll find a way/through a world that is designed to break all of your dreams." Het nummer is bovendien ook een zeer aangename introductie tot een plaat vol souly grooves, van 'ooh' tot 'yeah' en al hun mogelijke variaties.
Wie niet op zoek is naar het eigenwijze in Joss, maar meer een boon heeft voor haar sensuele kant, blijft evenmin lang op zijn honger zitten. Met Lady krijg je een nummer te horen dat een hoog seks- en verleidingsgehalte uitstraalt. De track wordt niet gedomineerd door iemand die voortdurend de hoogste, breekbare tonen probeert uit te schreeuwen, maar eerder met teder gefluister en gekreun een man de les probeert te spellen. Zoals Joss zelf zegt: "It's ok to be nasty."
Vele jongens zouden het eens willen proberen, maar spijtig genoeg is Joss Stone geen kat om zonder handschoenen aan te pakken. Zoek die hidden bonustrack anders maar eens op. In Mr. Wankerman - de vertaling laten we aan jou over - horen we een fijngevoelige Joss Stone die openstaat voor improvisatie met gitaar, sax en piano. Gedurende dertien minuten bewijst de dame wat ze echt waard is.
Net zoals in haar 'Soul Sessions' vinden we ook hier een charmante cover terug. We horen een lichte, funky versie van You Got The Love van Candi Station zonder al te veel versiering. Blijkbaar hadden Joss Stone en Florence And The Machine even telepathisch contact.
Twee nummers die de wenkbrauwen in negatieve zin doen fronsen zijn Stalemate en Girlfriend On Demand. Twee oversentimentele ballads die het solide geheel van dit album doorbreken en bovendien de authentieke geloofwaardigheid van deze plaat naar beneden halen. Stalemate, een duet met Jamie Hartmen, dient namelijk als soundtrack voor de film 'Duplicity', een romantische misdaadfilm met Julia Roberts en Clive Owen. Girlfriend On Demand blijkt een geforceerde oplossing te zijn om het voorgaande nummer te verantwoorden.
Maar goed, laat deze twee productiefoutjes weg en we kunnen 'Colour Me Free' een interessante plaat noemen waarop we zeker enkele stralende en ontroerende soulparels kunnen terugvinden. Vooral met dat laatste nummer, Mr. Wankerman, staaft Joss Stone nogmaals haar status als soullady, maar op de titel van diva zal ze toch nog even moeten wachten.