Josienne Clarke - In All Weather

Rough Trade

“Josienne Clarke schrijft songs die je interne emotionele landschap herschikken en vindt de structuur van de popsong opnieuw uit”. Het zijn niet onze woorden, maar die van Geoff Travis van Rough Trade in een oud exemplaar van The Guardian. Maar hem tegenspreken doen we niet.

Josienne Clarke gaat al een poos mee. Aanvankelijk een folkartieste die werd vergeleken met Sandy Denny, breidde ze de muzikale horizonten behoorlijk uit met onder andere een samenwerking met jazzpianiste Kit Downs en als lid van het duo PicaPica. Dit is haar eerste soloalbum, maar het muzikale palet is enorm uitgebreid en gevarieerd als de kleuren van een loofbos in deze tijd van het jaar.

Hiervoor zijn een pak gastmuzikanten verantwoordelijk. Zo horen we op een paar tracks het pianowonderkind Elliot Galvin, zat jazzdrummer Dave Hamblett aan de vellen en de cimbalen, komt op o.a. Leaving London, My Love Gave Me An Apple en Dark Cloud de gevierde Schotse harpiste Mary Ann Kennedy langs en leende ook gitarist-bassist Sonny Johns (o.a. Fatoumata Diawara en Polar Bear) diensten aan Clarke. Hij nam ook samen met haar de productie van dit album in handen.

Heel wat songs op ‘In All Weather’ handelen over een relatie die in zwaar water terechtkwam en uiteindelijk voorbijging. De albumtitel komt van de zin “learning to sail in all weather”, uit de openingstrack. Het is een metafoor die probeert te vatten waar elke mens mee bezig is: omgaan met alle obstakels die op zijn / haar weg komen en telkens weer opnieuw richting zoeken in het leven, daarbij trouw proberen blijven aan zijn / haar overtuigingen en echte behoeften en al de rest loslaten.

Sommige songs zijn echte, naakte folkpareltjes zoals Seconds, Fair Weather Friends en Wall And Hallways, waarin opvalt wat voor heldere en tegelijk emotioneel rijke stem Clarke wel heeft. Dat in combinatie met de rijke en mooie teksten maakt dat we Travis alleen maar kunnen bijtreden in zijn beschrijving. Andere nummers zijn rijker gearrangeerd met diepe drums, elektrische gitaar en toetsen en komen nog enigszins in de buurt van wat ze deed samen met Samantha Whatesin PicaPica. Voorbeelden hiervan zijn I Didn’t Mind en het Slender, Sad & Sentimental. Dat laatste zou zelfs iets van Belle and Sebastian kunnen zijn. Ze zorgen er mee voor dat dit album, ondanks de serieuze inslag, niet verstikt als een dik deken van grijze smog.

Onze favoriet van de plaat is Dark Cloud waarin de donkere wolk een metafoor is voor de ex die zijn schaduw over de plaat werpt. We zijn dan op het eind van de plaat en de man in kwestie is weg gevaren. “Does it make you happier?”, vraagt Clarke zich af. Zij ziet alvast niets meer dan blauwe lucht nu hij weg is, al klinkt de song erg weemoedig doordat we bijna niets anders horen dan Clarkes stem, de harp van Kennedy en een kale trom. Nog melancholischer klinkt de korte afsluiter Onliness waarin een nachtelijke sax plots heel dichtbij klinkt. Hier laat Clarke haar ex voorgoed los. Het lijkt wel alsof ze een wensballon oplaat en hem nakijkt tot het lichtje voorgoed in de donkerte is verdwenen.

Het mag duidelijk zijn dat Josienne Clarke de songs van dit album eerst echt leefde voor ze hen verklankte. Het levert een album op dat tegelijk een biecht is en een absolutie, een laatste herbeleving en een tedere afscheidskus.