Jonathan Wilson - Eat The Worm

BMG

Het is ondertussen meer dan vijfentwintig jaar geleden sinds deze man een eerste single uitbracht, maar zo fris als op ‘Eat The Worm’ klonk zijn werk nog nooit.

Jonathan Wilson werkte eerder met Elvis Costello, Bonnie 'Prince' Billy en Erykah Badu en heeft albums geproduceerd voor Father John Misty, Margo Price, Billy Strings, Conor Oberst, Roy Harper, Dawes en Angel Olsen om er maar een paar te noemen. Daarnaast speelde hij in de live band van Roger Waters en bouwde hij een succesvolle solocarrière uit met albums als ‘Gentle Spirit’ (2011), ‘Fanfare’ (2013) en ‘Rare Birds’ (2018).

Net voor de pandemie nam hij ‘Dixie Blur’ op in de legendarische Sound Emporium Studio van Cowboy Jack Clement. Hierop keerde Wilson, die geboren werd in North Carolina, terug naar de zuiderse, muzikale (en persoonlijke) roots, maar bouwde erop verder door de muziek te voorzien van moderne texturen en esthetische soundscapes.

Voor deze plaat trok hij zich terug in de eigen Fivestar Studios, in Topanga Canyon, Californië, waar hij sinds een jaar of vijftien woont. In plaats van het adresboekje open te slaan, bespeelde hij zoveel mogelijk instrumenten zelf en deed hij ook zelf de productie. Dit gaf hem de vrijheid om naar hartenlust en zonder beperkingen te experimenteren en ondertussen deed vrouwlief Andrea Nakhlaniet alleen de was en de plas, maar ook de video's voor de singles en zette ze de creatieve richting uit. Eens de songs geschreven, mochten anderen zoals bassist Jake Blanton (The Killers), multi-instrumentalist Drew Erickson en violisten en koperblazers als C.J. Camerieri (Bon Iver), Rita Andrade (Kanye West), Wynton Grant (Miley Cyrus, Hans Zimmer) en Paul Cartwright (Lana Del Rey, Mary J. Blige) de door Wilson geschreven arrangementen inspelen.

Wilson had als producer al vaak ver gezochte voorstellen gedaan aan de artiesten waarmee hij werkte, maar die ketsten die ideeën vaak af. In plaats van ze definitief naar de vuilnisbak te verwijzen, gebruikte hij ze op zijn eigen plaat die dan ook rijker en experimenteler klinkt dan wat we van hem gewend zijn, maar die tegelijk bewijst dat die muzikale ideeën lang zo gek nog niet zijn.

Wilson heeft heel wat te vertellen. Onder andere over zijn eigen leven, zijn ontwikkeling als muzikant (Marzipan, dat gïnspireerd is door Warm Rumours van Jim Pembroke) en mens. Hij heeft het vaak over het gebruik van allerlei geestverruimende middelen (Wim Hof, Charlie Parker, East L.A.), maar ook over de maatschappij. Zo hekelt hij in Hollywood Vape de “rich pricks explorating planets and space” en neemt hij in B.F.F. het consumentisme en John Mayer op de korrel.

In andere songs eert hij muzikale helden. Alleen heb je het tekstboekje nodig om je te kunnen concentreren op de boeiende teksten, want muzikaal gebeurt er zoveel dat je oren tekortkomt. Nummers, die sober beginnen, bloeien bijna zonder uitzondering uit tot weelderig georkestreerde songs met strijkers, hoorn en verrassende samples.

Met twaalf songs is dit sowieso een lange zit, maar eentje die nooit verveelt. Dit is het soort platen waar je niet snel mee klaar bent. En laat dat nu net onze favoriete soort platen zijn. Je blijft dingen ontdekken. Ja, dat is tegen de tijdsgeest, waarin alles snel en simpel moet zijn, maar mensen toch teruggrijpen naar vintage spullen omdat die echt voelen. Wel, dit is nog eens een (h)echt album!