Jonathan Jeremiah - Good Day
Pias Records
Een Londenaar die in de VS zijn “American Dream” opzoekt en uit verveling muziek begint te maken die, na zijn gedesillusioneerde terugkeer, plotseling goud scoort en de wereld verovert. Het verhaal van Jonathan Jeremiah is er eentje van vallen en opstaan, maar ook van volharding en erkenning. Of wat te denken van acht jaar sparen voor voldoende centjes om een debuutplaat op te nemen, eentje waarop de James Brown Band en Questlove (The Roots) ook hun ding doen. Sindsdien gaat het pijlsnel en mag de Britse bard zijn vierde plaat presenteren. ‘Good Day’ is er eentje die zijn titel waarmaakt.
Op ‘Good Day’ is de door klassieke funksoul geïnspireerde poptroubadour in elk geval in goeden doen. Deze elf songs, die met spitsvondige “less is more” arrangementen kronkelen rond Jonathan Jeremiahs uit de duizend herkenbare, bordeauxrode, warme stem, zijn een toonbeeld van emotie en zachtmoedigheid. Die laatste dan in de vorm van zachte strijkers die de soms pittige (downtempo) grooves van de songs sussen. Het negentienkoppige, klassieke ensemble van strijkers en blazers dat deze plaat verrijkt, zit dan ook netjes in de sobere souluitstraling van dit album verscholen. Check maar even het nummer Long Night met dat handenklapritme en stompende die rhythm-and-blues-ritmiek en die paar melancholische strijkjes: pure muzikale sensualiteit. Alle eer dan ook aan de man zijn melodieuze bassist en strakke drummer, die samen swingen als een hitsige panter.
Niet dat die inbreng noodzakelijk is. In No One zet Jeremiah zich achter de piano om op zijn eentje de kaart van crooner en charmezanger te trekken. Eenvoud siert. Maar muzikale intelligentie ook. Mispak je niet aan het haperende “I’m holding on”, in Deadweight, wanneer de song traag lijkt te verdrinken. Even later gaan immers dramatische, volle strijkers en hoge keelklanken voor een instrumentaal intermezzo om met een derde couplet opnieuw wat weemoedig “I’m holding on” te verkondigen.
Wat vooral opvalt en ideale Jonathan Jeremiah troeven blijven, zijn de instrumentale sterkte en vocale emotie die elkaar prima aansterken. Plaats iemand als de legendarische Ray Davies (The Kinks) achter de knoppentafel en je weet dat de klemtoon gelegd wordt op een analoge, warme sound. Eentje die fans en aanhoorders met gemak weet te overspoelen. ‘Good Day’ is terecht een album dat aan de top van de hedendaagse soul mag prijken.