Jonatha Brooke - Midnight Hallelujah

Bad Dog Records

Jonatha Brooke is met ‘Midnight. Hallelujah’ goed voor een onvervalst rootsalbum dat zich gerust kan meten met de concurrentie. Het album is de opvolger van het succesvolle ‘My Mother Has 4 Noses’, de muzikale score bij een zelfgepend, autobiografisch geïnspireerd theaterstuk over de moeilijkheden van een moeder-dochterrelatie.

De uit Massachussets afkomstige Jonatha Brooke is naast zangeres ook gitariste en componiste. Je zou haar kunnen kennen van haar bijdrage aan het ninetiescoffeehouseduo The Story. Tegenwoordig is de muzikante, die eerder furore maakte met albums als ‘Plumb’, ‘Steady Pull’, ‘Back In The Circus’ en de Woody Guthrie-hommage ‘The Works’, al geruime tijd bezig aan de uitbouw van een solocarrière. Eerst bij grote muzieklabels, maar die kwamen niet altijd de gemaakte afspraken na. Brooke plooide dan maar op zichzelf terug en nam de zaken in eigen hand met eigen label Bad Dog Records tot gevolg.

Opgenomen in de Sweetwater Studios brengt Brooke rijpe en volwassen composities, die onmiskenbaar aanleunen bij songschrijfsters als Shawn Colvin, Mary Chapin Charpenter en Joni Mitchell. Uitstekende muzikanten als Eric Bazilian (Joan Osborne) dragen daartoe bij. Net daardoor wordt het niet enkel een intiem en akoestisch soloalbum, maar een geheel waarbij de klemtoon op het verhalende ligt.

Het album bevat een gevarieerd en vlot in het oor liggend palet aan songs en het loont zeker de moeite om de teksten erbij te nemen. Opener Put The Gun Down bijvoorbeeld is een doorleefde, op akoestische leest geschoeide song waarin Brooke een verhaal vertelt over moed en doorzettingsvermogen. “Carry on”, zo verzoekt ze; verlies de moed niet. Ook verderop zal blijken dat het venijn in het tekstuele ligt, zoals in Hashtag Lullabye.

Meer sentimentele passages als het door strijkers aangedikte Light Years kunnen ook. En een fikse portie hartzeer (het radiovriendelijke You And I) ontbreekt evenmin. Het donkere en door religieuze beelden gedomineerde Mean Like Jesus is ongetwijfeld één van de hoogtepunten van het album, waarmee Brooke een krachtige vuist maakt. Nog later maakt I’ve Got Nothing duidelijk dat Brooke’s liedjes ook ontwapenend charmant en kwetsbaar kunnen zijn.

Het mooie Too Much Happiness had geschreven kunnen zijn door Joni Mitchell en ook de lichte, jazzy accenten in Nothing Hurts Like Love Hurts wijzen in die richting. Afsluiten doet Brooke met de vrolijke oorwurm Really Really Love, die bewijst dat ze ook potentiële hits kan schrijven.

‘Midnight Hallelujah’ is zeker niet wereldschokkend, maar wel een album dat met elke luisterbeurt iets meer groeit.