Jonas Meersmans - Glassman
W.E.R.F.
Heb jij dat ook wel eens? Dat je eigenlijk moet vertrekken, maar toch nog blijft luisteren tot het liedje is afgelopen? Wij hadden dat bij deze plaat telkens weer. Heel erg zelfs. Met het nodige te laat komen tot gevolg.
Dat Jonas Meersmans vooral gecontacteerd werd voor het schrijven van soundtracks, zal je absoluut niet verwonderen, als je deze plaat (of het werk van Meersmans in het algemeen) voor het eerst hoort. Er gaat zeker een filmische kwaliteit vanuit. Zo één waarbij je van de binnenkant van je schedel je privé bioscoop maakt, zo één waarbij je kan wegdromen. Maar er is uiteraard nog meer.
Maar voor we het daarover hebben, willen we de man toch nog even voorstellen. Jonas Meersmans is gitarist van het zuiverste water. Autodidact en mede daardoor eigenlijk uniek binnen het spectrum. Zeker als het op de eigen albums aan komt. Maar dat wil nog niet zeggen dat hij geen voeling heeft met andere muziek. Het is geen toeval dat net Stef Kamil Carlens hem uitnodigde om The Swoon, de band waarmee die laatste momenteel optrekt, te vervoegen. En ook daar voelt hij zich duidelijk thuis. Dan is er nog het Nicolas Mortelmans Quartet, waarmee hij dan nog eens een andere kant op gaat. Geen enkel muziekje lijkt hem vreemd te zijn. Hetgeen met deze plaat opnieuw wordt bewezen.
Want 'Glassman' is zijn derde soloalbum, waarbij hij het deze keer niet met strijkers en blazers doet, maar zich beperkt tot de gitaar, de bas (double bass en elektrisch) van Simon Beeckaert en de synth en viool van Michael Lamiroy. Opvallend is dat Meersmans de tijd neemt om verhalen te vertellen. De nummers duren tussen vierenhalve en negenenhalve minuut. Dan kan je al eens iets overbrengen.
Meest opvallende song op deze plaat wat ons betreft, is Sol. Misschien omdat wij hierbij steeds weer moesten denken aan Mike Oldfields 'Tubular Bells' (waarschijnlijk door de spaarzame belletjes), maar dan zonder het overdadige experiment. Integendeel, deze song is bijzonder smaakvol opgebouwd zonder steeds weer die herhalingen, waardoor je hem ook nooit echt beu wordt. De basistrack van de akoestische gitaar, die een duidelijke klassieke ondertoon heeft, aangevuld met dat elektrische exemplaar maken Sol tot een fantastische song. Ook Shoanet stipt trouwens MO aan, als je het ons vraagt, maar dan toch weer helemaal anders.
Opvallend in het titelnummer is dan weer de plotse onderbreking, die wordt gemaakt na zowat drie minuten om dan aan een ander tempo door te gaan. Je voelt dat de ondertoon nog steeds dezelfde is, maar er is iets veranderd. Alsof de protagonist in het verhaal plotseling voor een verrassing komt te staan en weer van voor af aan moet beginnen (filmisch, weet u wel). Als luisteraar vraag je je dan af wat er nu precies gebeurd is. Iets dat eigen is aan deze muziek, waarbij je onhoudbaar gaat wegdromen, de muzikale verhalen over je eigen ervaringen drapeert. Als Glassman dan toch weer terugkeert naar het oorspronkelijke thema, kan je dan ook een glimlach niet onderdrukken.
Zo weet Jonas Meersmans je aandacht eigenlijk van bij de opener vast te houden, want het album is, ondanks wat u zou kunnen opmaken uit wat wij hiervoor schreven, bijzonder divers, hoewel de toon uiteraard wel altijd hetzelfde blijft. En we willen ook niet alles verklappen zodat er nog iets overblijft voor jou, muziekliefhebber, om te ontdekken. Zet deze plaat luid genoeg op, wanneer de wind rond je huis giert - wij deden dat ook - neem er een glas whisky (of warme chocomelk) bij, sluit je ogen en geniet.