Johnny Parry - Songs Without A Purpose
Eigen beheer
Op kousenvoeten komt Parry achterom geslopen en grijpt je al meteen bij je nekvel met zijn bezwerend If I Was A Killer. Zingen is niet meteen de beste beschrijving voor de manier waarop Parry zijn stem gebruikt. We houden het liever op een bevreemdend, diep gefluister. Een stem die qua timbre lijkt op een kruisbestuiving tussen Tom Waits en Mark Lanegan. Een raspend geluid dat we veeleer zouden toeschrijven aan een stervende die met de nodige moeite reutelend zijn laatste wilsbeschikkingen fluistert dan aan een bijna frêle jongeling. Maar laat het nu net die stem zijn die de haartjes in onze nek met het nodige enthousiasme rechtzet. Op Hotel Floor, een traag, schokkend mooi nummer, gedragen door strijkers wordt uit het vaatje van Parry’s centrale thema’s dood en liefde geput. In hetzelfde rijtje past Sweet Nothings waarbij Parry’s stem breekbaar als een gewond dier klinkt. Parry’s universum wordt bevolkt door goden en demonen en het dwepen met de dood komt wel in meer van zijn donker romantische, lugubere teksten voor. In You Who Braved The Storm horen we de andere zijde van Johnny Parry. In dit bijna luchtige humpapa-deuntje vol ritmewissels heeft de Jazzuit Brass Section een gesmaakt aandeel. Ook The Getaway Hearse baant zich clownesk en vrolijk trompetterend een weg door de stad. Parry’s fluisterstem cirkelt nu eens boven zijn uitgesponnen arrangementen, opera-aandoende achtergrondkoortjes en houdt dan weer solo stand. Nummers van amper een minuut lang worden afgewisseld met negen-minuten-mastodonten die niet zouden misstaan als soundtrack. Net die tegenstellingen zorgen voor heel wat contrast op 'Songs Without A Purpose'. Een op zijn minst interessant contrast tussen stijlen en sferen, ironie en eerlijkheid, bombast en intimiteit zonder de eenheid van het album te breken. Meteen zijn we ook overtuigd dat de muziek van Parry met een ironisch korreltje zout mag genomen worden. Little Prayer No. 5 is zo’n bijna tien minuten durend huzarenstukje waarin alle elementen van Parry’s muzikaal talent tentoongespreid worden. Het levende bewijs dat mooie liedjes best wel lang kunnen duren. Het nummer opent met een sober, bijna griezelig gefloten wijsje, daarna een laagje sopraan gevolgd door een solo van het strijkkwartet en een pianoriedel die lijkt weggelopen uit de soundtrack van Amélie Poulain. Pas na vier minuten baant Parry zich fluisterend een weg waarna alle instrumenten en stemmen exploderen in een bevreemdend hoorspel. Live wordt het Johnny Parry Trio ondersteund door de visuals van Andy Holden, een bevriend kunstenaar die ook alle artwork van Johnny Parry en Co verzorgt. Terwijl ze voet aan wal proberen te krijgen in België steken we weldra wellicht zelf de Grote Plas over om hen live aan het werk te zien en horen. Benieuwd of ze met z’n drieën het volle geluid van het album kunnen evenaren. Johnny Parry levert met zijn 'Songs Without A Purpose' een verre van een alledaagse plaat af, maar wat een ontdekking. Een must voor iedereen die houdt van muziek die reutelt en raspt, klaagt en zalft maar vooral… recht in je ziel druipt. 'Songs Without A Purpose' is uitgegeven in eigen beheer en enkel te koop via www.myspace.com/thejohnnyparrytrio. Allen daarheen!
