Johnny Dowd - Homemade Pie
Mother Jinx Records
Het was al aan voorganger 'Family Picnic' te horen dat de elektronica opnieuw aan de kant zou worden geschoven en dat de rauwe country, waarmee Johnny Dowd zichzelf op de muzikale kaart zette, weer de overhand nam.
Wat niet veranderd is, is het onverstoorbare gevoel voor humor, zoals al meteen blijkt uit het titel- en openingsnummer, waarin hij je met zijn onimiteerbare drawl meeneemt doorheen zijn eigen wereldje met een orgeltje, dat zo lijkt weggelopen bij Elvis Costello's vaste toetsenist Steve Nieve. Dat de leeftijd stilaan doorklinkt in zijn stem is niet eens een bezwaar. Het maakt songs als de scheefgetrokken wals Out For Blood net dat tikkeltje lekkerder. Teksten als “We met in a café or was it a Bar / Or was it the mall I cannot recall”, zijn toch gewoon onweerstaanbaar. Of ligt dat aan ons?
En even later is er het leudeveudeu-lied Silk Scarf, dat hij wel lijkt te zingen na een nachtje doordoen op bourbon whiskey en shots. Nochtans beweert hij in de afsluiter – ook al zo'n heartbreaker – Do Me Do dat hij Coca Cola drinkt, maar dan wel terwijl hij een joint rookt. Het desbetreffende huwelijk mag dan voorbij zijn, hij ziet er duidelijk de leut nog wel van in. Dit tweetal alleen al maakt deze plaat de moeite waard.
Maar er is nog meer. Want hij neemt evenmin een blad voor de mond als het over zijn land gaat: “I love my country, right or wrong / I love my country, but my country is gone”, klinkt het snoeihard in Rise Up, terwijl hij politici een veeg uit de pan geeft. Voeg daar nog de vaalvuile gitaarsolo bij, die hij uit zijn instrument knijpt, en je krijgt er alweer een topper bovenop.
Gone heeft dan weer iets weg van Steve Earle, maar het blijft op en top Dowd, ook dankzij de ondersteunende achtergrondzang van Kim Sherwood-Caso. Met vaste maat Mike Edmondson (hier goed voor alle toetsen) en drummer Willie B resulteert dat in steeds weer puik werk.
Zoals al in de inleiding aangegeven, is deze plaat een terugkeer naar het vroegere werk van onze favoriete dwarsligger. Country, jazeker, maar dan niet van de zoetsappige soort, maar eerder voorzien van weerhaakjes, die als je de tracks doorslikt, je slokdarm aan flarden rijten.
Zo staat deze plaat bol van grappige, harde, puntige en zoetzure (Call Me The Wind met een hoofdrol voor Sherwood-Caso) liedjes, die bewijzen dat Johnny Dowd verdorie nog springlevend is en dat zo nog wel even wil houden.