John Hackett - Another Life
Esoteric Antenna
John Hackett heeft op zijn nieuwe soloplaat ‘Another Life’ niets minder dan een klein mirakel volbracht. Zijn old school prog steekt nergens boven de vijfminutengrens uit, bezit de directe appeal van een tijdloze popsong en probeert in het gevlij te komen bij het mainstream publiek. Een album vol van contradicties, en dankzij de geïnspireerde productie van Nick Magnus pakt het positief uit. Alleen jammer dat Hackett vergeet om groots af te ronden.
Nick Magnus is bekender van zijn samenwerking met Johns oudere broer, de vroegere Genesis-gitarist Steve Hackett. Logisch dus dat Steves unieke gitaarklank ook hier zijn onmiskenbare stempel op heeft gedrukt. John kennen we in de progwereld als fluitist – we noteren ook hier enkele fraaie versieringen – en bovendien is hij een beter zanger dan Steve. Zijn zanglijnen klinken als harmonieën door het gebruik van echo – een effect dat in de meeste hedendaagse producties oubollig zou klinken, maar niet hier.
John Hackett heeft als zanger bovendien iets te vertellen. Dat is de verdienste van tekstschrijver en fotograaf Nick Clabburn. Zijn teksten lijken wel snapshots, ‘slices of life’ die ons vertellen over de menselijke conditie. De slim geconstrueerde titelsong – net een classic uit de seventies – gaat over het verdienen van een tweede kans. Life in Reverse gaat hier dieper op in: wat als wij al leven op gehuurde tijd en ons krediet opraakt? Bovendien leven we volgens Magazine in een gebroken tijd die ons met een bipolaire depressie opzadelt: ‘I don’t mean to be sincere / I don’t mean to lie / My mood swings from up to down.’ Het leven is in Clabburns teksten zoals het Britse weer: bijzonder wisselvallig.
Clabburns spel met metaforen bereikt een hoog niveau. In Poison Town is de rivier die door een doods stadje loopt, het bloed dat de levensader vergiftigt. Een verkeerssituatie wordt in White Lines de comfortzone waar we allemaal wel eens moeten uitbreken. Forest – nog zo’n clever opgebouwd stuk – is het conflict tussen jou (het woud en de waarheid) en mij (het vuur en de leugen). Het vuur zal het woud afbranden; kon de ‘ik’ het niet zien aankomen? Maar er is ook het innerlijke conflict dat eeuwig brandt in onszelf, en daarom zijn wij per definitie acteurs (Actors) in een voortdurend rollenspel.
Hackett en Magnus zijn erin geslaagd om het geheel knap uit te balanceren tussen het vocale en het instrumentale. Origineel klinkt het misschien niet, maar het is allemaal oerdegelijk. De typisch Engelse welluidendheid van The Beatles, Yes en Genesis is makkelijk traceerbaar (Look Up, Satellite) en krijgt in Magnus’ productionele handen een tijdloze allure. Enkel het met blazers uitgeruste, funky Another Day, Another Night klinkt nu sterk verouderd. Een anticlimax na een voor de rest vlekkeloos parcours.
De laatste worp van Jeff Lynne’s ELO ging vorig jaar met veel media-aandacht aan de haal. Een nieuwe langspeler van pakweg Alan Parsons zou met evenveel egards bejegend worden. ‘Another Life’ haalt hetzelfde niveau. Er is dus geen reden waarom John Hackett onder de radar moet blijven.