John Grant - Grey Tickles, Black Pressure

Bella Union

Waauw, wat is dit goed! Eerste idee bij de derde soloplaat van ‘Grey Tickles, Black Pressure’ die we wegens tijdsgebrek te lang op onze stapel hebben laten liggen. De eindejaarslijstjes komen er bijna aan en het lijkt wel alsof John Grant daarbij wat genegeerd wordt, maar zorg dat je deze nog luistert voor je aan die lijstjes begint.

‘Queen Of Denmark’ is op de vijf jaar dat de plaat nu bestaat onder muziekliefhebbers uitgegroeid tot een moderne klassieker. Het was het begin van de solocarrière van John Grant waarbij twee jaar later duidelijk werd dat hij zich niet zou laten voorschrijven wat voor soort muziek hij zou moeten maken. ‘Pale Green Ghosts’ was erg knap, maar stelde vele fans teleur door het gebruik van elektronica, schrikte ze zelfs af. Maar ook dat heeft Grant niet beïnvloed, want op ‘Grey Tickles, Black Pressure’ (bij poging tot vertaling komen we bij ‘Midlifecrisis, Nachtmerrie’) mengt hij de invloeden van zijn twee voorgaande platen door elkaar én doet hij er nog een schepje bovenop.

De titeltrack slaat je al midden in het gezicht. Grant heeft op ‘Pale Green Ghosts’ openlijk gepraat over zijn hiv-positief zijn, maar relativeert dat hier meteen plat. Ja, hij heeft zijn problemen, maar “There are children who have cancer/And so all bets are off/Cause I can't compete with that.” Het is van een hardheid die bijna niet te bevatten is, maar het is allicht ook een opmerking die hij al wel eens te horen heeft gekregen of een bedenking die hij zichzelf al wel eens heeft gemaakt. Mensen zijn hard voor elkaar, maar het heeft geen zin om levens en ziektes in de weegschaal te plaatsen. Dat dat precies is wat Grant hier voor zichzelf doet, maakt de tekst des te zwaarder, ondanks zijn sarcasme.

De tweede fantastische song laat niet lang op zich wachten, want heet Snug Slacks en laat John Grant horen zoals we hem nooit eerder hoorden: elektronisch én groovy en bijna parlando. Maar ook hier met gevoel voor humor, we hebben luidop moeten lachen met “By the way: I got us tickets to see Joan Baez tonight. Oh? I guess I misunderstood, I never heard of Joan As Police Woman.”

En het wordt almaar beter: niet alleen is You & Him, waar Amanda Palmer van Dresden Dolls in de refreinen uitstekend komt blenden, ontzettend aanstekelijk, in de tekst is Grant ook tegelijkertijd hard en gemeen en grappig. De elementen: truien breien met Hitler, een spelletje Twister met Hitler en Pol Pot én de zinnetjes “You seem like someone they should chemically castrate/I bet you're planning to have 17 kids/Then two nanoseconds later you'll regret that you did because/You're not thinking, you have trouble with that/You think you're super special but you're just a big twat.” Dat vinden wij nu eens echt grappig, zie.

Voodoo Doll is ook geweldig. Hoe we, wat Grant hier met zijn stem doet, moeten noemen, is ons nog niet duidelijk, maar feit is dat hij een nummer over depressie op een originele manier positief weet te maken, namelijk door een voodoopop van de gedeprimeerde te maken en die te verwennen met warme lekkere kippensoep. Het idee is zo onnozel als het groot is, maar net daardoor zo hartverwarmend, want typisch John Grant.

John Grant heeft zijn geluid nog verder opengeduwd: gierende gitaren en een beat in Guess How I Know doen aan Nine Inch Nails denken, hij klinkt als Robocop in Black Blizzard en heeft een onvervalste discostamper gemaakt met Disappointing, waarbij het ook een blij wederhoren is met Tracey Thorn.

Toen John Grant onlangs de Botanique aandeed, stonden wij ons te vergapen aan de prachtige Julia Holter in de AB Club. Allebei hebben ze een prachtige plaat uit dit jaar. Dat bewijst nog maar eens: kiezen is altijd verliezen. Kom je snel terug, John?