John Garcia - John Garcia And The Band Of Gold

Napalm Records

John Garcia And The Band Of Gold

De aanloop naar dit nieuwe album van John Garcia liep niet zoals het hoorde. Toen de levende woestijnlegende Desertfest Antwerpen moest cancellen omdat de opnames nog niet klaar waren en met 's mans laatste solo akoestische werk in het achterhoofd, wisten we niet goed wat we moesten verwachten. Gelukkig maakt 'John Garcia And The Band Of Gold' veel goed. Eén luisterbeurt en heel het verleden is weggespoeld. 

De laatste twee albums van John Garcia waren rustiger en meer laidback, maar met dit heavy album zet de man alle twijfelaars op de plaats. In opener Space Vato laat Garcia de teugels van zijn Band Of Gold vieren. Zo krijg je een zeer vermakelijke instrumental met alle onderdelen voor een klassiek stonerrocknummer. Neem trouwens die Band Of Gold maar serieus, want met  Ehren Groban op gitaar,  Mike Pygmie op bass en Greg Saenz op drums kan je weldegelijk spreken van een Band Of Gold. Verschillende muzikanten zouden er een moord voor plegen om met deze kerels op een prodium te mogen staan. Deze gasten zijn trouwens de nieuwe generatie woestijnvossen en zeer gegeerd in de scene. 

Meteen na deze krachtmeting volgen de twee singles. Als eerste is er Jim’s Whiskers een voetenstamper met naast John Garcia gitarist Ehren Groban in een glansrol en vervolgens is er Chicken Delight, een meer funky nummer, dat het goed doet in de live shows en een wat frivole John Garcia laat horen.  

Of het aan de aanwezigheid van Chris Goss in de producerszetel ligt, is niet duidelijk maar op dit album staan dingen die sterk aanleunen bij het vroegere Kyuss-werk, My Everything, zonder twijfel één van de beste nummers van Garcia de laatste jaren en zo laidback, is nu al een klassieker. In Popcorn (Hit Me When You Can) kan Garcia zich eens duchtig uitleven. Mochten er nog twijfelaars zijn, de woestijnvos haalt de hoge en de diepe noten nog allemaal zonder probleem. 

Wie dacht dat het album in de tweede helft zou terugvallen, komt bedrogen uit. Naar het einde toe lijkt het erop dat John Garcia en zijn gouden band pas echt goed op dreef komen. Het spacy Apache Junction, het donkere Don’t Even Think About It en de klassieker in de maak Cheyletiella zijn prijsbeesten. We nemen het de man dan ook niet kwalijk dat hij eindigt met een rustig Softer Side. De titel verklaart al wat het nummer inhoudt, maar het middenstuk blijft desondanks spannend. 

John Garcia en band hebben een knap werkstuk afgeleverd. Hier zaten zonder twijfel veel fans op te wachten. Nu nog die show op Desertfest bevestigen - de fans die er in het depot bij waren, zullen het zeker met ons eens zijn - en alles is écht vergeven en vergeten. 

20 maart 2019
Bert Gysemans