John Carpenter - Lost Themes

Scared Bones Records

In de categorie “filmregisseurs die zich uitleven op de synthesizer”: John Carpenter. Met horrorfilms en thrillers als ‘Halloween’ en ‘Assault On Precinct 13’ schudde hij aan de palmbomen van Hollywood. De soundtracks waren bovendien van zijn hand en leiden een eigen leven. Nu releaset Carpenter voor het eerst muziek zonder film: ‘Lost Themes’.

We kunnen er niet om heen: Carpenters theme voor ‘Halloween’ was erg schatplichtig aan Mike Oldfields Tubular Bells, uit die andere horrorclassic ‘The Excorcist’. En als losstaande elpees vielen zijn soundtracks weleens te eentonig uit. En toch is Carpenters muzikale invloed onmiskenbaar, met zijn ijskoude synths en griezelsfeertjes. Luister maar naar wat Disasterpeace componeerde voor de nieuwe instant classic ‘It Follows’ …

Op ‘Lost Themes’ horen we Carpenter, de naakte muzikant. Zijn nieuwe composities worden niet in dekens van sterke beelden gewikkeld. En moeten dus hun eigen verhaal vertellen. De titel zet je dan ook op het verkeerde been. Dit zijn geen deuntjes die Carpenters films niet haalden. Wel negen diverse instrumentals, geboren uit sessie met zoon Cody en petekind Daniel Davies. “All about having fun”, zegt Carpenter. En inderdaad, het is zeker geen marteling om het album in één ruk uit te luisteren.

Wat meteen opvalt: Carpenter beseft heel goed dat hij deze muziek anders moest benaderen dan een filmscore. Niet als verflaag op een beeldhouwwerk, wel als een sprekende mozaïek. Een compositie als Obsidian illustreert dat met een lappendeken van ideeën: van een aardig, dramatisch begin met belegen synths, over bronstige drums tot een vredige pianopassage met belletjes.

Carpenter trapt niet in de val waar heel wat instrumentale synthrockers met open ogen inlopen. Hij dwingt je tot hachelijke avonturen, niet tot doodsaaie voorspelbaarheid. En nog straffer: bij momenten vindt zijn retrosound aansluiting bij ontwikkelingen als de chillwave. Geen wonder dat Zola Jesus – als extraatje – haar ding deed met slotnummer Night.

Toch weet je het soms niet goed: boert Carpenter nu vooruit of achteruit? Voor je je gedachten op een rijtje hebt, verandert hij van koers. Keer op keer. En precies dat is de sterkte van ‘Lost Themes’. Wat maakt het dat het begin van Abyss prima zou passen bij een nineties-politieserie, als je je seconden later op een radicaal andere plaats waant?

Van cheesy eightiesdisco en jojoënde synthesizers tot gortdroge rockbeats en joelende gitaarsolo’s, ze leven naast elkaar in Carpenters universum. Hoe hoog hij daarmee scoort op de coolmeter? Geen flauw idee. Feit is dat je ‘Lost Themes’ gehoord moet hebben. Al was het maar één keer.