Johan Verminnen - En Daarna Ga Ik Vissen (2)

Pias Records

Waar is de tijd dat een nieuwe plaat van Johan Verminnen nog een evenement was in de Vlaamse muziek en dat hij nadien grijs gedraaid werd op Radio 1? Die tijden dateren uit de vorige eeuw. Ondertussen is Verminnen met bijna mathematische regelmaat muziek blijven uitbrengen. Alleen bleef hij er steeds meer mee onder de radar. Vreemd, want ten gronde is Verminnens muziek amper veranderd tegenover pakweg dertig jaar geleden. Hopelijk zorgt ‘En Daarna Ga Ik Vissen’ voor een retour en force. Deze éminence grise verdient dat dubbel en dik.

Verminnen is altijd al een complex artiest geweest die uitersten opzocht of tegengestelden probeerde te verzoenen. Hij zong over vrolijk mooie dagen en verzonk enkele nummers verder indonker pessimisme. Hij is een Vlaming met een groot hart voor België en iemand die tegelijk put uit het Franse chanson. Dat weten we uit vroeger werk en op dit album is dat niet anders

Van bij het eerste noten en woorden beseft de ervaren luisteraar – of moeten we hier eerder spreken van een bejaarde luisteraar – dat de opener Alles Begint Van Voor Af Aan een vintage Verminnen-song is: een parlando dat hij op eerdere opnames  - denk maar aan Oostende In The Rain – ook al gebruikte en een thema over late nachtvlinders of vroege morgendolers. Het is hem op het lijf geschreven. Trouwens, zegt de titel van dit lied niet expliciet dat het weer meer van hetzelfde is ? Ook Een Eiland Vol Eenzaamheid spreekt van een alleenstaande vrouw die enkel nog kan hopen in haar dromen. Tussen Wal En Schip wordt zelfs een heus persoonlijk mea culpa. Eenzaamheid, schuld, spijt,... het zijn de dominante thema’s. Heel vrolijk is het dus allemaal niet.

Het is de melancholische Verminnen die het duidelijk haalt op ‘En Daarna Ga Ik Vissen’. Het duurt een hele tijd vooraleer het tempo opgekrikt wordt, maar dat betekent nog niet dat de teksten meteen ook zonniger worden. Of wat verwacht je van een titel als Spijt, Spijt, Spijt. Wiegend melodietje, dat wel, maar voor de rest... Ok, daarvoor hebben we al de mooie pianoballade Land Van gekregen waarin Verminnen op zijn eigen onnavolgbare manier een portret van Vlaanderen in zijn grote en kleine geschiedenis maakt. Een hoogtepunt! Toch zoekt Verminnen schuchter naar vernieuwing. We Komen En We Gaan heeft iets van een rapnummer met een vleugje maatschappijkritiek en nog maar eens een zwartgallig randje. 

In het titelnummer, dat drijft op een ontspannen country-arrangement, zit de ondertussen gepensioneerde liedjeszanger een beetje uitgeblust in het café en blikt hij terug op een carrière en vooruit naar een rustig leven als visser aan de waterkant. Hij heeft de gitaar aan de wilgen gehangen, zingt Verminnen, en even verder in het laatste nummer klapt hij ook nog eens zijn – het blijkt eigenlijk die van een vriend te zijn – piano dicht. Dit is geen vernieuwend album van Verminnen, maar hopelijk ook niet het laatste.

Het is ondertussen duidelijk : ‘En Daarna Ga Ik Vissen’ is een zoveelste goede plaat, gemaakt door goede muzikanten, met keurige nogal brave arrangementen, misschien een ietsje te melancholisch, maar wel doodeerlijk. Voor dit donkere seizoen een aan te raden aankoop.