Joe Henry - The Gospel According To Water

V2

Op Joe Henry’s website wordt zijn vijftiende album aangeprezen door een keur aan muzikale vrienden - dertien om precies te zijn. Ieder koos één van de liedjes uit om iets te schrijven over 'The Gospel According To Water'. Sommigen, zoals Ben Harper en Hugh Laurie, houden het kort, anderen uiten de genegenheid en bewondering voor de singer-songwriter bloemrijker, zoals Bonnie Raitt, Elvis Costello en Jackson Browne.

Het zijn liefdevolle tekstjes van muzikale collega’s, met wie Henry in veel gevallen als producer heeft samengewerkt. In die rol werd hij meermaals gelauwerd met Grammy’s, maar als artiest brak hij nooit echt door bij het grote publiek. Met het folkalbum 'Shine A Light' uit 2016, een geslaagde samenwerking met Billy Bragg, kwam hij het verst op dat pad. Joe Henry is een typische “musician’s musician”, zonder sterrenstatus maar op handen gedragen door collega’s - die het kunnen weten. Misschien gaat “The Gospel According To Water” daar verandering in brengen.

Een jaar geleden, enkele weken voor zijn achtenvijftigste verjaardag, kreeg Henry te horen dat hij prostaatkanker had, met uitzaaiingen naar de ruggengraat. Aanvankelijk leken de vooruitzichten somber, maar dankzij een heftige farmaceutische cocktail nam de tumor wonderwel af. Geconfronteerd met de aanvankelijke diagnose, schreef hij In Time For Tomorrow, een eenvoudig, lief liedje. Daarna was er geen houden meer aan: de liedjes stroomden op een golf van inspiratie uit zijn pen.

Met een klein groepje muzikanten trok hij naar de demostudio van opnametechnicus Husky Höskulds. Naast Henry zelf zorgden Patrick Warren (piano en keyboards), John Smith (akoestische gitaar) en zoon Levon Henry (sax en klarinet) voor de spaarzame instrumentatie, en in twee nummers zijn JT Nero en Allison Russell, de “Birds of Chicago”, te horen. Bas en drums ontbraken volledig. Het moesten demo’s worden, maar na de opnamesessies besloot Henry anders: het was af. Höskulds kon zo mixen en masteren.

'The Gospel According To Water' wordt wel eens vergeleken met 'Nebraska' van Bruce Springsteen: ontdaan van alle franje, kernachtig. “I wasn’t going to get closer to the bone of anything I’d been meaning to say”, zegt Henry er zelf over. Het is dan ook verleidelijk om op zoek te gaan naar pijn, rouw en droefenis, maar dit album biedt vooral troost en hoop. Het zijn merendeels lieflijke Americana-liedjes, vol spiritualiteit en tederheid, alsof zijn doodstijding hem zacht en beschouwend maakte.

Het openingsnummer Famine Walk, over een weg die tijdens de grote hongersnood in het negentiendeëeuwse Ierland door de bergen werd aangelegd door arbeiders in ruil voor een bord soep, is meteen één van de hoogtepunten. Een andere parel is Orson Welles, met de schitterende tekstregel: “You provide the terms of my surrender / I’ll provide the war”. Levon Henry speelt er jazzy saxofoonlicks doorheen, als een fluisterende Ben Webster. En dan is er het genoemde In Time For Tomorrow, waarvan het refrein klinkt als een hymne, mede dankzij het prachtige koortje.

Er staan geen mindere nummers op dit album. Hoewel eenvormigheid op de loer ligt, zijn alle liedjes sterk genoeg om te blijven bekoren. Het contrast tussen de harmonieuze arrangementen en het knauwende, ongepolijste stemgeluid van Joe Henry maakt dat dit album blijft boeien in alle tederheid, schoonheid en spiritualiteit. In de woorden van Elvis Costello: “There is enough anger, enough misery in the world. Too many tears, fires and trampled flowers, so make room in your life for some beauty like this.”