Joe Bonamassa - Live At The Hollywood Bowl With Orchestra

mascot label group

Ben je bekend met de blues, dan hoeven we hier niet uit te leggen wie Joe Bonamassa is. Ben je er niet bekend mee? Je kan hem momenteel de grootste bluesartiest noemen met een aantal onvergetelijke songs en albums. Het gitaarwerk is ongeëvenaard. En ook al vindt hij dat zelf niet, zijn stem is ook uit duizenden te herkennen en vult die muziek perfect aan.

Aan de vrij lange lijst van albums zal er binnenkomt nog één aan toegevoegd worden, namelijk 'Live At The Hollywood Bowl With Orchestra'. Zoals hieruit al op te maken is, werd het een live album met een veertig koppen tellend orkest. Op de bijhorende dvd wordt Bonamassa's versie van zijn debuut in de legendarische Hollywood Bowl vastgelegd, een locatie waar hij zelf lang van heeft gedroomd.

Het hele spektakel duurt zo'n anderhalf uur en daarin komt een mooie reeks aan fan favourites voorbij. Na een koninklijk intro van het orkest zet Bonamassa aan met Curtain Call. De toevoeging van het orkest geeft deze track een filmische ondertoon, waardoor het weer een geheel nieuwe beleving wordt. Het kippenvel opwekkende Self Inflicted Wounds is in deze uitvoering nog net iets heftiger om naar te luisteren. Terwijl het origineel al een echte parel is, toveren de strijkers een extra laag kippenvel tevoorschijn. 

Na het derde nummer No Good Place staat er al een half uur op de teller en zonder treuzelen wordt er doorgegaan met Ball Peen Hammer, waarin de fluit een belangrijke rol toebedeeld krijgt. Niet meteen toepasselijk zou je denken, maar een meester als Joe Bonamassa weet ook dit naadloos in het arsenaal te verweven. En hetzelfde flikt hij door een mariachitrompet te gebruiken als intro voor The Last Matador Of Bayonne. Nog merkwaardiger is dat hij bij dit nummer de gitaar grotendeels terzijde schuift en de vocalen al het werk te laten doen, zeker nadat hij bij het vorige album aangaf zichzelf geen goede zanger te vinden, hetgeen natuurlijk de grootste onzin is. Als het moment dan daar is en Bonamassa de gitaar ter hand neemt, springen de vlammen er onmiddellijk uit. Woorden komen tekort om te beschrijven wat deze man met een zestal snaren voor elkaar kan krijgen.

Na een rustige uitvoering van Heartaches worden we opnieuw getriggerd met The Ballad Of John Henry. Deze opwekkende en meeslepende track doet je weer rechtop zitten door de kracht die het naar boven brengt. Als in een film voorziet het orkest ook dit nummer van een passend einde. Maar als bis volgt er dan nog 24 Hour Blues en één van de hoogtepunten van de set Sloe Gin. 

Wie de blues genegen is, maar niet vertrouwd is met Bonamassa, vindt in deze plaat een uitstekende introductie.