Joe Bonamassa - Blues Deluxe Vol.2
Provogue Records
Het is alweer twintig jaar geleden dat gitarist en zanger Joe Bonamassa een laatste poging waagde om door te breken. Dat deed hij met 'Blues Deluxe', een album dat voor het merendeel bestaat uit covers. Om dit jubileum te vieren ligt 'Blues Deluxe Vol.2' nu in de schappen.
Met dit nieuwe album houdt Joe Bonamassa hetzelfde concept aan als bij de voorganger: covers van de grootsten in het vak met als extraatje een tweetal originele tracks van de man zelf. Dit enkel "covers" noemen, doet de waarheid onrecht aan. Bonamassa heeft alle nummers in geheel eigen stijl uitgevoerd zonder de essentie van het nummer weg te nemen. Neem nu Bobby "Blue" Blands Twenty-Four Hour Blues, waarin de pijn van een verloren liefde nog overduidelijk aanwezig is. Zelfs met de scheurende gitaar eroverheen is het gevoel van een gebroken hart heel herkenbaar. Deze sound bereikt een hoogtepunt bij de outrosolo. En dit is gewoon nog maar de opener.
Als kind werd Joe geïntroduceerd in de muziek van Guitar Slim en dan vooral Well, I Done Got Over It heeft altijd een zware invloed op hem gehad. Reden genoeg om deze artiest te eren met een versie zonder al te veel aanpassingen (want perfectie valt niet te verbeteren). De authenticiteit spat van deze track af, ondanks dat het nog strak in de lak staat.
Deels was het de bedoeling om met dit album om te kijken in hoeverre hij muzikaal vooruit is gegaan in de afgelopen twintig jaar. Wat het gitaarspel betreft, is er geen twijfel mogelijk, maar over de zang zegt hij zelf "I'm happy to say that I am a much better singer than I was twenty years ago - though I still don't really consider myself to be a legit 'singer'". Sorry, niet mee eens, Joe. Win-O, origineel van Pee Wee Crayton, bevat bijvoorbeeld een paar lekkere uithalen. Eerlijk? Blues hoeft ook niet allerlei gekke fratsen te bevatten. Het hoort gewoon puur te zijn en daar hoef je hier niet aan te twijfelen.
Hope You Realize It (Goodbye Again) is de eerste traktatie van de man zelf. Een heerlijk uptempo nummer, geschikt voor elke oldskool dansvloer. Zo één, die je alleen kent van oude muziekfilms. Wat wel het verschil maakt, is de hoeveelheid tekst. Want waar hij bij de andere songs vooral de focus legt op het gitaarspel, krijgen we hier veel lyrics te horen. Niet dat dat storend werkt trouwens. Ook de tweede original van Bonamassa Is It Safe To Go Home maakt duidelijk dat de man niet moet twijfelen over die stem. Noem dit maar onze persoonlijke favoriet, niet alleen van dit album, maar ook van het eerdere werk. Heerlijke zangpartijen, gevolgd door die ongekende kunde op de gitaar.
Je hoort vaak dat een instrument een verlengstuk moet zijn van jezelf. Waar we dat zelf altijd eerder vergezocht vonden, beginnen we daar toch steeds meer in te geloven.