Jockstrap - I Love You Jennifer B

Warp Records

Ondanks de spannende bandnaam bleef dit plaatje van Taylor Skye en Georgia Ellery (violiste bij hipsterband Black Country, New Road) op het schab van “nog te bespreken” albums liggen.

Ondertussen zijn we 2023, maar we willen er toch nog wat woorden aan vuil maken. Want eerlijk? Dit is een avontuurlijk album waar we tussen de tofurky van kerstavond en de kroketten van nieuwjaar heel wat plezier aan hebben beleefd.

‘I Love You Jenniver B’ klinkt even onsamenhangend als opa na drie glazen cava en twee bellen whisky en net dat maakt het interessant. We hadden meer verwacht in de trend van prima single Glasgow, maar was dat even buiten Jockstrap gerekend. Dit is één van de meest chaotische, experimentele popplaten die we het voorbije jaar beluisterden en we hebben nochtans ons best gedaan.

Dit duo beschikt over een arsenaal aan geluiden van ruige gitaren, retro-drumtonen, melancholische e-piano, romantisch smachtende strijkers, talloze glitching synthkreetjes en een standvastige inconsequentie in het vasthouden van een duidelijke richting. Als dit al onder artpop valt, dan wel artpop die niet zou misstaan in Verbeke Foundation, opgetrokken uit niet bij elkaar passende recyclagematerialen.

Opener Neon lijkt nog te beginnen als een klein folkpopnummer met akoestische gitaar en die enkele stem, maar van zodra het anderhalve minuut oud is, verandert het in een monster van Frankenstein dat rammelt met potten en pannen en schuiven de synths uit alsof ze op een ijspiste werden ingespeeld. De toon is gezet en Jennifer B hinkt op datzelfde elan verder.

Met Greatest Hits struikelen we richting dansvloer. Echo’s van de disco-era weerklinken in de strijkers en de zang, maar het ritme is te weird om coherente dansmoves op te bedenken. Komt dat even goed uit, want dansen kunnen we toch niet. “I believe in dreams!”, klinkt het overtuigend. Is dit wat dit is? Muziek als een droom waarvan je je maar flarden herinnert?

Ja en nee. What’s It All About, het naar Joni Mitchel knipogende Glasgow en Concrete Over Water zijn echt wel voorbeelden van waartoe deze twee in staat zijn, als ze de experimenteerdrang even in bedwang houden (of zijn we het ondertussen gewend?). Niet dat deze drie songs met elkaar te vergelijken zijn, maar het zijn wel drie hoogtepunten, met kapitale H, niet in het minst omdat Ellery hier laat horen echt een straffe zangeres te zijn.

Dat doet ze ook in Angst, een klein middeleeuws klinkend nummer dat zomaar van een plaat van Weyes Blood lijkt gevallen. Een andere opvallende track is Debra dat ons vaag doet denken aan een jonge Toyah Wilcox en met de lichtjes oosters aandoende synths en een verontrustend Lolita-rollenspel meeneemt naar het red light district van één of andere Koreaanse stad. Het klinkt zo illegaal dat het spannend wordt.

“I touch myself every time I see what’s missing from my life”, zingt Ellery in Glasgow. Zo maakt ze er toch nog het beste van en dat deed ze ook samen met haar compagnon Skye. Mogen wij nu ook eens uit met Jennifer B?