Jimmy Diamond - Common Sense Commotion
Eigen beheer
Jimmy Diamond onstond uit de assen van het Twentse RUV. So what!!??!! Weet echter gerust dat dit Nederlandse bluesrocktrio de Europese backing band is van Tim Showalters Strand Of Oaks en dat dit debuut gemixt werd door Arjan Miranda, bassist van Black Mountain. Nu gaan allicht uw oogjes wel aan het knipperen en oortjes aan het flapperen, beste psychfolklezer?
Ach, we houden allemaal wel af en toe van een potje namedroppen. Maar het geeft ook wel wat aan in welke muzikale richting je mag denken: grof, Americana, licht-psychedelisch, pure emoties. Of hoe de rootsrock uit de seventies mooi mag doorschijnen in de twentyonetwenties. Toegegeven, de echte stoere “rock” is er na RUV wat afgevallen, maar nu gitarist Jim Zwinselman ook de microfoon naar zich toetrok, is de finesse bij Jimmy Diamond zeker niet afgenomen.
Wij noteren tien fraaie liedjes, beginnend met Honestly en eindigend met Commotion. Zonder achter die volgorde en titels een verdere betekenis te willen zoeken, zijn de eerste vijf songs of de A-kant omwille van reisrestricties (u weet wel …) opgenomen in Nederland om te laten mixen in New York. Voor de B-kant heeft het trio de repetitieruimte aan de heideterreinen van natuurgebied Lemelerberg omgebouwd om in fijne anarchiestijl nog meer een eigen draai te vinden. Single Elephants die dit debuut voorafging, heel het C-gedoe relativeert en van een mug geen olifant wil maken, staat dan ook op de B kant ofte “Commotion”-zijde. Ach, een leuk weetje.
En we gaan ook meteen een beetje relativeren. Want hoewel de gitaren al eens zwaarder mogen ronken en songs zowel teren op de kracht van een stevige groove, galmende gitaar of harmonieuze samenzang, mist Jimmy Diamond op dit debuut af en toe een beetje jus (uit te spreken als “sju”). We zijn blij wanneer tweede song Airplane eventjes mag openbreken of opvolger Keep It To Yourself even op gitaaroverstuurde Strand Of Oaks-pedalsteel-manier mag eindigen. Heeft het trio bij deze toch nog iets te veel brave-schoonzoon-gehalte met tien liedjes van drie minuten (zie ze toch eens netjes rechtop in de woonruimte zitten op de hoes van dit debuut). Iets te veel retro en te weinig bluesfinesse? Of te weinig songs die meteen in het hoofd blijven hangen? Moeilijk om de vinger echt op de wonde te leggen.
Aan de afwerking of productie zal het in elk geval niet liggen. Een mooi uitgebalanceerd geluid met stereodetails en galmeffecten, die de ruige gitaarsound enigszins afvlakken, zorgen wel voor een mature uitstraling. Verder krijg je ook voortdurend zo’n vuile, overstuurde sound waardoor je volop lijkt te rocken, ondanks enkele softere songs. En bovenal gaan de refreinen regelmatig in mooie harmonieuze dubbelzang, terwijl tussendoor Jim Zwinselman erin slaagt om net naast de toon te zingen, wat dat extra loom tintje geeft. Mogen we weer die Strand Of Oaks-link leggen?
En toch… We hadden graag nog bonuspunten uitgedeeld, maar zijn nog even aan het uitvissen waar die tegenover moeten staan. Misschien voor de sobere, door het hart snijdende akoestische ballad In A Blink Of An Eye, waarin de melancholie van de band een hoogtepunt kent? Zoek gerust mee naar het antwoord.