Jill Barber - Fool's Gold
Outside Music
Jill Barber is in thuisland Canada al lang geen onbekende meer. Ze bracht er met veel succes al een zestal studioalbums uit. Onlangs werd ze moeder en dat zorgde ervoor dat er bij de opnames van het nieuwe album ‘Fools’ Gold’ erg instinctief tewerk gegaan werd. De basis voor het album werd dan ook gelegd tijdens het tijd doorbrengen met de pasgeboren baby.
Het zou erg verleidelijk zijn om de Canadese te linken aan andere succesvolle, vrouwelijke singer-songwriters zoals Norah Jones, Sheryl Crow en Emmylou Harris, toch bezit ze een nogal aparte stem die haar onderscheidt van haar muzikale collega’s.
Voor het nieuwe album werkte ze in Toronto onder meer samen met Les Cooper en Drew Jurecka, vertrouwelingen die haar al bijstonden op eerdere albums zoals ‘Chansons’, ‘For All Time’, ‘Chances’, ‘Mischievous Moon’). Kenmerkend is dat de Canadese zangeres zich door erg diverse muzikale bronnen laat inspireren met als resultaat nummers die naar geest en vorm doen denken aan de periode van de Brill Building, toen uiterst kwaliteitsvolle liedjes haast aan de lopende band werden gefabriceerd.
Op ‘Fools’ Gold’ zijn er zowel folkier invloeden als country en Motown te horen. Barber heeft in jaar jeugd veel naar all time favourites van Etta James, Ray Charles en Carole King zitten luisteren en onbetwistbaar heeft ook dat een invloed gehad op de totstandkoming van het album.
Openen doet Barber met het erg poppy Broken For Love waarin er zowel gebruik gemaakt wordt van fijn trompetwerk, achtergrondkoortjes en orkestraties. Perfect voer voor op de radio, al duiken er soms wat onverwacht prikkelende elementen op zodat het nummer ook bij meerdere beluisteringen overeind blijft.
The Least That She Deserves refereert met zijn speelgoeddoosmelodie naar de context waarin de opnames plaatsvonden. Toch klinkt het nummer op en top professioneel. Barbers’ stem doet onvermijdelijk denken aan romantische nostalgie in zwart en wit, de soort waar pakweg iemand als Richard Hawley een patent op heeft.
Elk nummer heeft zijn uitgesproken karakter, al is de lijm die de boel samenhoudt het gebruik van vaak erg subtiele en toepasselijke orkestraties. Let’s Call It Love is een ballad met een duidelijke Motown feel en ritme.
Met sommige nummers zit ze wel degelijk in het vaarwater van haar bekendere collega singer-songwriters. Zo zou het wat sobere pianomoment The Careless One weleens van Norah Jones kunnen geweest zijn. Het tot licht heupwiegen aanzettende Only In My Mind is mooi, maar levert weinig echte meerwaarde op. Dan klinkt het wat uitgepuurde To The Last beter in de oren, het nummer zou met zijn mysterieuze gitaar en ondersteunende orkestraties zo op een Bond-soundtrack kunnen.
De nummers van Barber klinken erg aangenaam in het oor, al dient gezegd dat de algemene sfeer en tempo die van zondagse luiaardij is. Barber heeft goede, zij het eerder traditionele nummers, beschikt over een fijne stem en goede muzikanten. In zijn geheel horen we misschien net iets teveel suikerzoete nummers die bol staan van liefde en romantiek. De beste momenten zijn dan ook die waarin Barbers’ stem erg geprononceerd naar voren komt, zoals tijdens Only You.