Jesus On Extasy - Between Despair And Disbelief
Metropolis Records
Enkele weken stelden we u de nieuwe plaat van de Oekraiense stonerband Stoned Jesus voor. En met lichte aarzeling hebben we het nu met u over het Duitse tweepersoonselektrorockcombo Jesus On Extasy. Met onze excuses voor toeval / bizarre bandnamen / onbewuste religieuze blasfemie (schrap wat niet past).
Gelukkig hebben we het graag over muziek en niet over gekke groepsnamen. En dan valt er over de vijfde plaat van Dorian Deveraux en zijn nieuwe bende gothrockers wel wat te vertellen. Bijvoorbeeld dat er veertien stille jaren liggen sinds de vorige release, en er dus met recht en reden mag gesproken worden over een “nieuwe adem” (die momenteel live over heel Europa wordt uitgezucht in het voorprogramma van Die Krupps). Ofte: Jesus On Extasy is back!
Naar eigen zeggen is JoE (zoals de band zichzelf betitelt) donkerder, heviger en grimmiger dan ooit. We hebben het niet gedubbelcheckt. Maar vanaf openingstrack Ghosts slaat dit album toch wel stevig van zich af met rauw schurende gitaarpartijen, stevige industriële noisepartijen die soms een neoromantische tik krijgen door een vleugje piano tussendoor, en de wat smekende, fatalistisch klinkende, rauwe stem van Deveraux. Soms wat tegen het theatrale aan, zoals titel ‘Between Despair And Disbelief’ alvast verklapt.
U kent vast de formule wel: heimelijk fluisterende stem versus digitale scape die plots openbarst in mechanische noise, pompende beats en ontdubbelde, melodieuze zang. Of soms zelfs screamo’s, want Days Gone By ontaardt in een explosie van digital hardcore (om nadien uit te sterven met strelende cellostrijken). Laat het duidelijk zijn dat JoE alles uit de kast haalt om zijn gelijk te krijgen en daarmee de beste elementen van pakweg KMFDM, Marilyn Manson en – natuurlijk – Die Krupps samenvoegt.
Geeft dat dan een onweerstaanbaar onweer van perfecte industrial power? Ongeveer. Want we missen misschien hier en daar net wat productionele finesse (de mechanische drums zouden wat forser mogen binnenkomen en de “blend” tussen zang-gitaren-synthscapes wat compacter) en spitsvondigheid van geluiden iets hedendaagser (het gevoel met een goed B-merk te zitten in plaats van een A-merk – niets mis mee trouwens). En toch lijkt JoE halfweg met een uptempo Something Far Away en opvolgend theatraal geknal van Somewhat Happy ook deze bemerking te willen weerleggen.
Laat het duidelijk zijn dat Jesus On Extacy in deze turbulente tijden met overtuiging weer verrezen is. De messias is terug? Zijn persoonlijke boodschap is in elk geval duidelijk: “It looks like the world is going to hell. We might as well deliver the soundtrack for that”. Een mooie reden om je onder te dompelen in een stevige portie dark music, denken we dan.