Jessica Moss - Entanglement
Constellation Records
'Entanglement' is geen ordinaire plaat. Jessica Moss, een gevierde violiste, schudt er slechts vijf nummers uit de mouw. Maar laat u niet misleiden: de plaat duurt wel degelijk de volle drieënveertig minuten. Het zijn dan ook nog eens drieënveertig spannende, misschien zelfs fenomenale minuten. Waar voor je geld dus.
'Entanglement' is nog maar het tweede album voor Jessica Moss, maar onervaren is ze zeker niet. Ze is één van de sleutelfiguren in Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra en is tevens mede-oprichter van Black Ox Orkestar. Haar muziek is dan ook een smeltkroes van genres en invloeden. Chaotische elektronica, minimalistische avant-garde of krakende postrock, you name it. De rode draad: haar fabuleuze vioolkunsten (al toont ze zo nu en dan dat ze ook wel over een engelenstem beschikt).
Feit blijft: de muzikante brengt muziek alsof het literatuur is. 'Entanglement' is namelijk gesplitst in twee delen: Particles (side one) en Fractals (side two). Die eerste is een serieuze brok: Particles is niet opgesplitst in “hoofdstukken”, met een eenentwintig minuten durend monster als resultaat. Een moeilijk verteerbare brok, trouwens. Er valt in die eenentwintig minuten dan ook zo veel te beleven. Hoewel futuristisch zoemende, echoënde dronegeluiden aanvankelijk doen vermoeden dat het hier om een vrij onorthodoxe plaat gaat, worden ze na een kleine drie minuten al naar de achtergrond verdrongen door pompeuze violen en forse bassen. Het voelt alsof we waden door een nieuw gecreëerd universum dat ergens het midden houdt tussen droom en werkelijkheid.
Maar wanneer Particles stilaan afbrokkelt tot een eerder minimalistische compositie, wordt de toon meteen dreigender. Euforische strijkers worden ingewisseld voor donkere, atmosferische tonen; als een droom die plots omslaat in een ziekelijke nachtmerrie. Is die gedroomde wereld wel zo rooskleurig als we dachten? Nee, er loert een sluimerend gevaar om de hoek. Toch krijgen we uiteindelijk nog een gevoel van hoop mee, in de vorm van vocale samples en een warme, lichtjes aanzwellende synthesizer. Vergeet nooit: na regen komt zonneschijn.
Het tweede deel, Fractals, is wel in hapklare brokken opgedeeld. Truth 1 toon al vanaf de eerste seconde hoe bedreven Moss is op de viool, want er komt geen enkel ander instrument aan te pas.Een vrolijk en bedenkelijk melodietje met een middeleeuwse toets (à la 'Game Of Thrones') nestelt zich in je hoofd, waar het dan ook blijft tot Truth 2 als dramatisch contrast komt opsteken. In Truth 3 geeft Moss haar stem een grote rol (glossolalie/klanktaal, zoals we ze kennen van Dead Can Dance) en Truth 4, misschien wel het beste nummer, lijkt diepe wortels te hebben in bepaalde folklore en mythologie (en zo geeft ze meteen een vette knipoog naar Black Ox Orkestar, waar ze folklorische tonen evenmin schuwen).
Op zoek naar een album dat je kan verbazen, beroeren, uitdagen en betoveren? Dan zit je met 'Entanglement' zeker goed. Een concert in België zit er voorlopig jammer genoeg niet in, maar Leeuwarden (NL) is ook niet zo ver, toch?