Jess Ribeiro - Mixtape

Labelman

Vorig jaar bracht het Belgische Labelman het wondermooie album ‘Summer Of Love’ uit van de Australische Jess Ribeiro. Die samenwerking verliep duidelijk naar wens, want daar werd nu ook deze ‘Mixtape’ aan toegevoegd.

In de recensie van ‘Summer Of Love’ hadden we het onder andere over de experimenteerdrang van Ribeiro. Met deze verzameling van acht nummers onderstreept ze die nog een keer. Niet dat dit een erg vernieuwende, laat staan ontoegankelijke plaat is, verre van zelfs, maar ze toont wel haar veelzijdigheid aan.

Bij de acht nummers, waarvan velen geschreven werden tijdens de lockdown, staan er twee die we al kennen. Het eerste is het titelnummer van de vorige plaat. Maar terwijl de oorspronkelijke versie een verstilde pianoballad was, die deed denken aan Regina Spektor onder invloed van tranquillizers, is de nieuwe versie een sprankelende indierocksong met glimmende gitaren en strakke drums. De titel is niet voor niets: Summer Of Love 80s Version.  

En over de eighties gesproken: tussen de nummers lijken er minstens twee te zitten waarbij Ribeiro gedacht heeft: “Wat als we dit eens zouden spelen in de stijl van…?” My Heart Is Opening (The Trees And Me), dat op de vorige plaat stond als het hypnotiserende, bijna jazzy The Trees And Me, doet in het nieuwe jasje onwillekeurig denken aan The Emperor’s New Clothes van Sinéad, en Half Baked bevat flarden van While My Guitar Gently Weeps van George Harrison, dat in de jaren tachtig meermaals gecoverd werd en sowieso een tijdloze song is.

Zou de titel ‘Mixtape’ kunnen refereren aan een mixtape waarop die nummers stonden en tegelijk naar het feit dat dit een verzameling is van B-kantjes, demo’s en probeersels? Als kind maakte ze alleszins graag opnames op cassettebandjes, leerden we uit een interview. Maar eigenlijk doet het er niet zoveel toe. Belangrijker is dat dit plaatje, dat volgens de bio een fase afsluit in Ribeiro’s leven en carrière, heel genietbaar is.

Opener Good Behaviour Bond, dat als single de plaat aankondigde, vonden we al erg aardig, maar elk nummer op dit korte album (amper tweeëntwintig minuten) bekoort op zijn eigen manier. Zo herinnert Of Sorrow op de één of andere manier aan de jonge Sleigh Bells, doet Hush Baby denken aan Lana Del Rey en charmeert liefdesliedje Angelina met piano en jazzy drumwerk.

Sommige van de songs klinken mooi geproducet, maar afsluiter Monsters lijkt wel een onaffe live uitvoering met Ribeiro die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar en dicht bij de microfoon kruipt, terwijl in de achtergrond iemand voorzichtige pianotoetsen aanbrengt. Het is het soort van nummer dat geknipt is als speciaal intermezzo tijdens een show.

En zo bewijst Jess Ribeiro hoe interessant het kan zijn om af en toe een omwegje of een doodlopend pad te exploreren. ‘Mixtape’ wordt hier nu al gekoesterd. Hopelijk ook bij jou.