Jens Lekman - Life Will See You Now

Secretly Canadian

Er is weer eens vijf jaar verstreken sinds zijn vorige plaat en dus is er (eindelijk) weer een nieuw album van Jens Lekman. Daarop klinkt de man, die zich vroeger Rocky Dennis liet noemen, als herboren.

Life Will See You Now

In 2012 bracht de Zweed Jens Lekman zijn I Know What Love Isn't uit. Het was een plaat doordrongen van tranen om een verloren relatie. Daarna krabbelde hij langzaam recht met een mixtape (waarin zijn huidige single al verstopt zat), het Ghostwritingproject en een postkaart-serie in 2015 waarin hij zichzelf uitdaagde om elke week een nieuwe song uit te brengen.

Dat lukte ook. Eentje, Postcard#17, haalde zelfs deze nieuwe plaat. Het is een gevoelige pianoballade, gebaseerd op een sample van Myself When I’m Real van Charles Mingus, waarop nog veel van zijn twijfels te horen zijn. Het staat wat haaks op de algemene feel van de plaat, al zitten er aan het eind wat koebellen in die passen bij de calypso-, samba- en bossanovaklanken die hij in de andere songs verwerkte.

Lekman wou, naar eigen zeggen, dit keer meer uitgaan van een ritmische aanpak. Daarvoor leerde hij wat trucs van producer Ewan Pearson (M83, The Chemical Brothers, Goldfrapp) en opener To Know Your Mission toont meteen waarin dat resulteerde: songs die soms abrupt van tempo en dus ook van aard wisselen. Maar de opener bewijst ook dat Lekman nog altijd vrolijke deuntjes durft zetten onder zwaarmoedige teksten en vice versa. Dat is één van zijn handelsmerken na vier albums.

Een ander handelsmerk van de Zweed is de eerlijkheid in zijn teksten, die steevast gepaard gaan met een enorm waarnemingsvermogen. “In a world of mouths, I want to be an ear”, zingt Lekman en dat resulteert in kleine, pijnlijke verhaaltjes over zichzelf of over mensen in zijn omgeving. Evening Prayer bijvoorbeeld lijkt een lichtvoetig disconummer, maar vertelt het verhaal van een vriend die een 3D-kopie maakt van zijn tumor en die in zijn borstzakje meeneemt als troostobject.

En zo wisselt hij telkens af: in het fijnzinnige, met nepstrijkers wijds gemaakte, Hotwire The Ferris Wheel koppelt hij fijne humor aan een lome beat en in de upbeat single What’s That Perfume That You Wear? Smokkelt hij een zomerse steelpansample uit Ralph MacDonalds The Path en een euforisch koortje. Stilzitten is niet mogelijk.

Our First Fight is weer een trage en leunt op zomers gitaargetokkel, maar op Wedding In Finistère haalt Lekman warme koperblazers, een afrobeatgitaartje en conga’s boven. En How We Met, the Long Version is pure disco compleet met een sample van Don’t Stop Dancin’ van Jackie Stoudemire.

Die staat dan weer in schril contrast met de mooie ode aan de vriendschap tussen twee mannen How Can I Tell Him, het al eerder vernoemde Postcard#17 en afsluiter Dandelion Seed met zijn melancholische accordeon. Lang houdt Lekman de vrolijke noot dus niet aan, maar toch overheerst de zon op één van de mooiste albums van 2017 tot nog toe.

16 februari 2017
Marc Alenus