Jef Neve - Spirit Control
Universal Music Group
Met het uitstekende 'Spirit Control' solliciteert Jef Neve uitdrukkelijk naar een plaatsje in de top van de allerbeste jazzreleases van het jaar.
Met een titel als 'Spirit Control' alleen al weet je als muziekminnende ziel dat het helemaal goed komt. Vanzelfsprekend gaat het op dit nieuwe album van Jef Neve om de stretch van de geest en van de ontzettend complexe relatie tussen geest en lichaam.
Neve is een polyvalent muzikant; dat bewijst hij continu. Ongeacht of hij nu solo, in duo (zoals met lyrische rapper Typhoon), trio of met orkest aantreedt, telkens weer brengt hij een unieke Neve-toets aan. Op 'Spirit Control' is dat ook zo. Neve trekt het muzikale laken naar zich toe en gaat volledig op in zijn creatieve vrijheid. Dat houdt ook in dat hij wat afstand neemt van de jazz en wat dichter tegen klassiek aanleunt. Niet zo verwonderlijk want hoewel hij zijn hele carrière op die tweespalt tussen jazz en klassiek - met name Bach - zat, zoekt hij soms ook naar meer poppy geluiden (hier met de inbreng van vocalist Sam Sparro) en kan zelfs rockmuziek hem bekoren (zijn de pan uit swingende versie van Suds N Soda van nationale rockhelden dEUS). De oren staan wijdopen en die openheid manifesteert zich in de muziek.
Toch voelt 'Spirit Control' vooral aan als een oefening in een modernisering van het klassieke aspect. Dat ontwaar je al van bij opener Crystal Lights, die eerst haast klinkt als een tragisch stuk film noir, waarna Neves handen over het pianoklavier gaan en de magie zich openbaart. Het pianospel staat centraal. Fijnzinnigheid wordt toegevoegd met warmbloedige, Miles Davis-achtige trompetten (van Teun Nobels).
In de kwieke opvolger Jumpin' On Waves hoor je hoe percussief spel aan de basis ligt. Daarbovenop komt melodieus pianospel dat een zekere flirterige opgewektheid en spanning herbergt. Ook later duikt dat percussieve aspect meermaals op, zonder dat Neve en zijn piano de leiding afstaan.
In het kleine, fragmentarische Kite Crash laat Neve een ballonnetje op. Het is de voorbode van de titeltrack die sterk inzet op emotionele grandeur met een heel sterk, klassiek geluidspalet. Zo af en toe hoor je neoklassieke invloeden als Ludovico Einaudi en hoor je de rijkelijke inzet van het strijkkwartet. Maar er is ook ruimte voor ingetogenheid in het intieme en ongetwijfeld door het vele reizen geïnspireerde Lake Kivu.
Over Caterpillar kunnen we kort zijn: knappe tekst, maar de zeemzoete vocals van Sam Sparro doen ons relatief weinig. Veel straffer is het mysterie in NYC Marathon. Check zeker ook de speelse accenten in Shinjuki Golden Gai. Soms plooit Neve net iets te veel terug terug op gekende kleuren en geluiden (Beautiful Colours). Dat is ook een beetje het geval met Solitude, dat van een pakkende eenvoud getuigt, en de volledig uitgepuurde, minimale pianotoetsen in The Heart Wonders Why. Met afsluiter Paris, Place Saint Cathérine is er alweer die filmische invalshoek alvorens de song zachtjes uitdooft.
'Spirit Control' verdient zeker een plaatsje in de hogere regionen van de hedendaagse, Belgische jazz.