Jay Daniël - Broken Knowz
Technicolour
Niet meteen een bekende mijnheer, Jay Daniël. Maar in de vijf jaar, waarin hij aan de knoppen prutst en ep’s uitbrengt, heeft hij zich bewezen als één van de vaandeldragers van de nieuwe lading elektronische muzikanten van Detroit; een lichting frisse geesten die het droge, technische karakter van deze setting en de muziek, die daaruit voortvloeit, wil vermenselijken.
Daar zouo ‘Broken Knowz’ wel eens aardig toe kunnen bijdragen. De debuutplaat van Jay Daniël distantieert zich immers van industriële techno en mechanische minimal. Niet dat ritmiek naar de achtergrond verdwijnt, want de producer is in de eerste plaats ook een begenadigd drummer en percussionist en dat is duidelijk merkbaar. Dit is elektronische muziek met een ziel, met karakter, net zoals ze het bij label Ninja Tune graag hebben.
En dit is ook elektronische muziek met een hart; levend en broeierig. Meer nog: het etiket “elektronisch” mag zelfs overplakt worden met de term “live”. Want de manier waarop Jay Daniël met drumstel, flessen, Afrikaanse trommels, handgeklap en tal van andere percussiemiddelen vreemde ritmecreaties maakt en die met samples verrijkt en vervormt, is – op zijn minst gesteld – erg levendig. De negen gelaagde tracks op ‘Broken Knowz’ zijn dan ook meer een soort van klankpuzzel, een ontdekkingstocht in ritmische geluiden.
Er is zelfs meer. Want de producer speelt ook graag met stevig zinderende bassen en ijle scapes, die in een song als 1001 Nights voor een diepe soul zorgen. Het zwaar bedwelmend geheel, dat hier dik zes minuten de luisteraar aangrijpt, zorgt hier voor een persistente trance. Daarna gaat de Amerikaan over naar een droger drumspel, een minimaal ritme met mooie opbouw van handclaps waarin effectief wat deephouse-invloeden verscholen zitten. Goed verscholen, want enkel luid volume zorgt in Squeaky Maya voor de nodige binding.
Zo houdt de zoektocht aan. De ene keer leidt hij ergens naartoe, de andere keer quasi nergens. Met name de minimal funkhouse met diepe basgroove en onderliggende vibes van Knowledge Of Selfie biedt bijna negen minuten pure sexyness. Daar tegenover staan enkele weinig vertellende, meditatieve ritmeknutsels die meer als plaatvulling fungeren.
En dan het eindverdict: op gebied van vernieuwing en experiment kunnen we mister Daniël meteen een dikke tien geven; qua aantrekkelijkheid en karakter moet hij het echter stellen met minder punten. De term “geniaal” is nooit echt boven gekomen, eerder iets in de vorm van “leuk” en “uniek”.