Jawhar - Tasweerah

62TV Records

Verwacht geen exotische klanken op de platen van de Tunesische Jawhar Basti. De in België residerende songwriter zingt de duistere, intrigerende akoestische folksongs dan wel in eigen taal (dixit: voor 99,9 procent van ons onverstaanbare klanken), maar met veel intonatie, spaarzame composities en een wazige hoes, waarop de man mysterieus voor zich uit staart, weet deze vierde langspeler toch stevig naar de keel te grijpen.

Denk aan songs met een paar pianonoten van Eric Bribosia, spaarzame drums van Louis Evrard en enig elektronisch gekabbel. Of aan nummers met enkele plukken aan de akoestische gitaar, duistere galm en de neerslachtig glijdende trompet van Yannick Dupont, samen met Evrard ook actief in Bert “Flying Horseman” Dockx' zijsprongetje Ottla. Subtiele arrangementen die een mooie film noir achtergrond vormen bij de donker zwevende stem van deze exotische songsmid.

Denk aan referenties waar dit kwartet zelf graag mee afkomt als Tindersticks, Mojave 3, Nick Drake of Mazzy Star – de mannelijke vorm dan. Referenties waar we ons zeker in kunnen vinden. In elk geval weet de duistere poëet duidelijk een culturele brug te slaan tussen “westerse” dark folk en “oosterse” chaâbimuziek. Dromerig en intrigerend.

De albumtitel betekent zoveel als “portret” of “projectie van de ziel”. Dus je krijgt er een stukje autobiografie bij, allicht gekoppeld aan de brug die de artiest tussen thuisbasis Tunis en België probeert te bouwen. Leuk voor Arabistaligen onder ons. Maar dat onverstaanbare is hier geen hindernis. Integendeel, de paar Engelstalige stukken doen hier zelfs een beetje afbreuk aan de sfeer en mystiek.

Met warme, gemoedelijke en donkere stem en filmische songs weet Jawhar voldoende de fantasie te prikkelen om je eigen latenightmovie te verzinnen. Je hangt gewoonweg aan zijn lippen. Twaalf stuks op rij. Nooit echt opgewekt en vrolijk, maar slepend en melancholisch. En met een intrinsieke schoonheid. Luistertip: het enigszins onheilspellende, heerlijk rollende Sayyed Ezzin. Maar daarmee doen we afbraak aan de hele plaat. Of aan de langzaam ontluikende pianoballade Dima Maak die dit album afsluit en waarmee Jawhar verder de nacht in sluipt.