Jason Molina - Eight Gates
Secretly Canadian
Een postuum soloalbum van Jason Molina (Songs Ohia, Magnolia Electric Company), we durfden er niet meer op hopen. Wij rekenen de singer-songwriter dan ook tot het selecte kransje artiesten waartoe ook Nick Drake, Elliott Smith en Mark Linkous van Sparklehorse behoren. Muzikanten die de muziek als therapie gebruikten, maar te vroeg stierven door zelf toegebrachte schade.
Molina was de meest productieve van de vier, maar ook de enige die na zijn dood in 2013 geen groter publiek wist te bereiken. Dat komt misschien door de aard van zijn muziek en overlijden. Drake bezweek aan een overdosis antidepressiva, Smith stak zichzelf neer en Linkous schoot zich in het hart. Molina overleed aan leverfalen, veroorzaakt door zijn jarenlange alcoholverslaving. Minder spectaculair, maar de man deed dan ook niet aan grote gebaren.
Bij Jason Molina draaide alles om de leegte die hij alle dagen in het leven ervoer. De afgrond die terug staarde. Drake verborg zijn depressie achter complexe gitaarpartijen, Smith had zijn mooie melodieen en Sparklehorse begroef zijn emoties in de productie. Molina ging de confrontatie aan met minimalistische gitaarakkoorden en verpletterende teksten als “It's easier now that I just say I got better / It's easier when I just admit death comes now / And the next minute” (uit ‘Let Me Go Let Me Go Let Me Go’, van 2006).
‘Eight Gates’ bevat muzikaal niets nieuws en sluit aan bij wat we kennen van Molina. De muziek klinkt zeer ruw en ongepolijst, met nummers die soms maar half afgewerkt lijken. Door de korte tijdsspanne van amper vijfentwintig minuten gaat het ook eerder om een ep dan een album. Weinig labels die normaal dan ook met een release als deze zouden wegkomen. Het is dat de muziek van de man bij leven ook zo ruw was of we zouden deze plaat genadeloos neersabelen.
Maar kijk, passie kent geen grenzen en na enkele luisterbeurten raken wij als vanouds meegezogen in minimalistische nummers als Be Told The Truth, Thistle Blue, The Mission’s End en Shadows Answer The Wall (het enige nummer met drums). Subtiele keyboards en viool voegen bakken sfeer toe en zelfs de ietwat slordige gitaarpartijen en vocals storen na enkele luisterbeurten niet.
Molina maakte bij leven geen enkele echt slechte plaat. En hij bracht er veel uit. Met ‘Eight Gates’ blijft die traditie intact. Desondanks is dit een plaat voor de fans. De korte spoken word-intermezzo’s voegen weinig toe, net als de natuurgeluiden die in sommige intro's en outro's gestoken zijn. Trucjes van het label om het album enkele minuten langer te maken. Toch zijn wij weer onder de indruk van wat de man hier presteert. Alleen jammer dat de plaat zo kort is. “Whose wilderness has my heartbreak wandered through?”