JARR - 42°

Sound In Silence

Dit kunnen we enkel maar toejuichen: een nieuwe release van het gelegenheidsduo JARR, zijnde Jon “Yellow6” Attwood en Ray “Wodwo” Robinson. Met andere woorden een ambient gitaardrone-grootvorst met meer dan honderdvijftig releases op het cv en een literair genie die filmteksten maakt en sinds een jaar ook grossiert in dromerige doezelmuziek. Wij waren alvast ontzettend gepaaid door eerste echte worp, 'Talking About X' van deze heren, die begin vorig jaar uitkwam. En '42°' zet die droomreis van minimale gitaarambient en sfeerscapes zonder aarzelen voort.

Met zesenzestig minuten is deze plaat gelijkaardig aan de voorganger: in een soort van shoegaze ambient droom. Maar de composities zijn natuurlijk anders. De zes tracks anno 2023 werden geïnspireerd door de vele kleuren en bogen van een regenboog. Iets wat dan een voorbode hoort te zijn van een plaat vol glorie, warmte en rijke texturen.

En ergens krijg je die gloed ook wel, maar dan ook met een subtiliteit en beperkte intensiteit als de optische reflectie op de hoes van ‘42°’. Met de gekende ingrediënten van spaarzame, repetitieve aanslagen en golvende galm. Met tonen die bewust terugwijken voor de nagalm. Want daar gebeurt het vooral. Ook ditmaal gaat JARR voorzichtig aftasten tussen muziek en impressie in de fantoommuziek die tijd en ruimte overstijgt.

Waar deze plaat ijl en lichtvoetig aanvangt, komen track per track trouwens meer duistere texturen en naar voor tredende, flangerende gitaarstukken boven. Beide heren verweven de snaardromerigheid op een fantastische manier met elkaar, van achterliggende tremelo’s tot een duidelijke, herhalende thematiek. En we weten dat dit soort reviews even abstract klinkt als de muziek, die we je toch weer aanraden te beluisteren. Maar als er één nummer is, waar we je echt naartoe willen sturen om “mee” te zijn, is het wel Into The Mist met die tochtige, herfstige en luidruchtige scapes waarover die typerende galmgitaar van Yellow6 je meesleept. Maar dat later met fantastisch mooie droompulsen en solide ondertonen in opperste shoegaze-schoonheid openbloeit. En dan bedoelen we echt “opperste schoonheid”.

In feite is elke track een verhaal dat in realiteit tien minuten duurt, in het hoofd een eeuwigheid. Soms een beetje onrustig en met iets meer noise-effecten, maar ook steeds terugkerend naar de harmonie en glorie van de regenboog. Alweer ambient vol superlatieven.