Jan Akkerman - Close Beauty
Mascot Label
Eindelijk nog eens muzikaal snoepgoed van de Eddie Van Halen van de Lage Landen. Op de respectabele leeftijd van vierenzeventig jaar brengt Jan Akkerman, door Melody Maker destijds uitgeroepen tot de beste gitarist ter wereld, na acht jaar doodse stilte opnieuw een soloalbum uit. ‘Close Beauty” is dan ook een titel die gerust letterlijk mag opgevat worden.
Dat de snarentovenaar een man met veel gezichten is, mag een understatement heten. Ook op dit album laat Jan Akkerman zijn instrument weer zingen tussen blues, progrock, funk en jazz in (maar wuift hij bijvoorbeeld ook een nipje Latino exotica niet weg). Enkel al daarom is het opvallend dat de kunde van de professor in de gitaarvirtuositeit nog steeds in de anonimiteit verzeilt. ‘Close Beauty’ bewijst eens te meer dat populisme en kwaliteit twee verschillende zaken zijn.
Laat u in elk geval niet afschrikken door de eenheidsworst. Welja, u moet een dozijn instrumentals verteren met de solerende gitaar als eregast. En daar zitten inderdaad een paar hard te kraken noten bij, zoals een ietwat dromerig en minder solide Retrospection (Emotional Debris - The Power Behind The Throne - Hear The Trees Whistle For The Dog - Euridice) - u begrijpt: een song met veel verschillende episodes. Maar Jan Akkerman aarzelt niet om met deze bonte plaat de wereld van funk (French Pride), progrock (de titeltrack) of blues een poepje te laten ruiken (in het erg gemoedelijke Mark Knopfler-alike Beyond The Horizon): stuk voor stuk toch genres waarin de muzikale lat hoog ligt. En ook al boet ‘Close Beauty’ daardoor wat in aan identiteit, de geest blijft wel geprikkeld.
Noteer daarbij dat Akkerman niet enkel als geen ander zijn instrument beheerst, maar keer op keer ook zorgt voor geniaal vervlochten, in detail uitgewerkte bijdragen van andere muzikale ingredienten (die hij overigens niet zelf inspeelt). Wat zoveel betekent als: u kan deze plaat perfect benaderen enkel vanuit het standpunt van de bas en nog steeds een boeiende muzikale reis beleven. Of vanuit de partijen van synthesizer en piano. Of vanuit de hobbelende, schuifelende en onderbouwende drumpartijen. Stuk voor stuk pieces of art van klassemuzikanten.
En dan ging het nog niet over de lyrische gitaarsolo’s of de verhalende gitaarstijl van de meester zelf. Parlando en accentuerend of met voorzichtige jazzsuggesties en noten die bewust niet ingevuld worden. Als schilderende achtergrondkleur, maar natuurlijk ook al te vaak als fraaie Master of Ceremony. Zet gerust de tanden in de acht minuten durende afsluiter Good Body Every Evening, waarin de Nederlander na een notenvullende solo zelfs begint te slappen en hakken. Het contrast met die geniale, mysterieuze opener (Spiritual Privacy) met strelend, donker spel op een Spaanse akoestische gitaar en stuwende basgrooves kan niet groter zijn. Waar is die eenheidsworst dan? In elk geval niet bij Jan Akkerman. Love de hoes trouwens!