James Williamson And The Pink Hearts - Behind The Shade

Leopard Lady Records

Hoe kan je nu in godsnaam een objectief oordeel vormen over het werk van de man die klassiekers als Search And Destroy, Gimme Danger of Raw Power uit zijn gitaar toverde?!? De verloren Stooge, James Williamson, laat in elk geval zijn rock-’n-rollhart nog eens stevig kloppen in deze nieuwe bezetting, waarin L.A. punkzanger Frank Meyer (Streetwalkin’ Cheetahs) en violiste-zangeres Petra Haden (That Dog) het trio vervolledigen.

Behind The Shade

Vier jaar geleden verraste Williamson de wereld met de pittige solo-punkplaat ‘Re-Licked', een overheerlijke rootsplaat waarop een aantal in volle The Stooges-periode geschreven, maar nooit uitgewerkte songs eindelijk een ziel kregen. Om even rechttoe rechtaan te gaan: ‘Behind The Shade’ bevat niet dezelfde energie en punkspirit. Of toch niet over heel de lijn.

James Williamson gaf reeds eerder toe de oldschool manier van songschrijven te hanteren: een stevige riff laten uitgroeien tot een song en iemand anders de lyrics erbij laten verzinnen. Daarom geeft hij bij deze ook veel vrijheid aan zijn “Pink Hearts”, wat voor een grote diversiteit in de elf songs van deze plaat zorgt. Dus … advies numero uno: vergeet even de voorgeschiedenis en beluister dit album met een blanco lei.

Gitaarsongs, dat is natuurlijk de rode draad. Maar die draad krijgt veel rek. Zoiets als energieke rock-’n-rollklassiekers van drie minuten (opener Riot On A Strip) die naast country-gedreven rockballades geplaatst worden (Pink Hearts Across The Sky). Trouwens, in die laatste bejubelt miss Haden met Chrissie Hynde-alike stem wel heel fraai liefde en leed.

In elk geval zit in heel deze diverse plaat een stevig “vintage” gevoel, een vibe waarin zowel de Rolling Stones als een Footloose-achtige jive een plaats verdienen. Maar waarbij Williamson ook keer op keer zorgt voor een mooie en gelaagde, muzikale inhoud. Regelmatig jengelend met fraai inkleurende gitaarsolo’s, een beetje op diepgang inspelend, dankzij een subtiele ondersteuning van vibrato orgelgrondtonen of even aangewakkerd dankzij een zomerse, Spaanse trompet (This Garden Lies).

Divers, verschillende ingrediënten en toch heel erg “rock”. Want wat op het eerste gehoor lijkt op een nogal doorsnee rockplaat met vele gezichten, is in werkelijkheid een mooi uitgebalanceerd geheel van liedjes die veel groeitijd kregen. Gecontroleerd, maar ook ongedwongen. Elke song netjes afgewerkt. Iets waarin melancholie naast revolutie mag leven. Want The Revolution Stomp is een welgemikte gitaarrockpunch tegen de maatschappij, naar goede Iggy-traditie, de middenvinger hoog opgestoken. Enkele mindere momenten mogen er dan bij. Pakweg drie doorsnee songs met weinig expliciet karakter. Maar dat is niet erg. En wat ook niet erg is: het is vruchteloos zoeken naar een evergreen of classic op deze plaat. It’s just rock-’n-roll baby. That’s what this is.

13 mei 2018
Johan Giglot