James Elkington - Wintres Woma

Paradise Of Bachelors

'Wintres Woma' (oud-Engels voor "het geluid van de winter") is het wondermooie solodebuut van James Elkington. Wie houdt van ambachtelijk gitaarwerk en muziek die schippert tussen Britse folk, avant-rock en jazz, is bij Elkington (een Englishman in Chicago) aan het goede adres. 

James Elkington (The Zincs, The Horse's Ha) is een veelgevraagd muzikant, die al samenwerkte met Jeff Tweedy, Richard Thompson, Steve Gunn en Michael Chapman. Zijn soloalbum nam Elkington in een week op in de Wilco-loft in Chicago, waar hij zijn wondermooie songs schreef. Hij kreeg er de hulp van celliste Tomeka Reid en violiste Macie Stewart. Veel van de in Amerika opgenomen nummers gaan over de connectie met het thuisland Engeland.

Naast het folky aspect (het weidse Grief Is Not Coming bijvoorbeeld) kan je moeilijk luisteren, maar het album louter beschrijven als folkmuziek, zou de rijkheid van het bronmateriaal en de inspiraties (The Fall) oneer aandoen. Folk ja, maar evengoed country, jazz, blues en een handvol andere genres duiken op.

Gemeenschappelijke deler in die songs is de verkenning van bijzondere gitaartunings. Toch is het geen gitaarplaat in de strikte zin van het woord. Daarvoor zijn de songs van Elkington, die zich ook nog omringt met contrabassist Nick Macri en percussionist Tim Daisy, te knap ingekleurd. Hoor bijvoorbeeld hoe Wading The Vapors sterk bepaald wordt door de cello en vocals van Reid.

Op één of andere manier doet het album aan alsof het afkomstig is uit een lang vervlogen periode. De wat archaïsche titel verwijst daar alleszins naar, evenals de manier waarop Elkington zich een stokoude traditional als The Parting Glass eigen maakt. Hij houdt het bovendien doelbewust sober en eenvoudig, hetgeen ook te merken is aan de summiere hoesnota's met foto's van Spencer Tweedy.

Heerlijk zijn de vloeiende gitaartokkels van Make It Up, dat zijn voordeel doet met een gedreven ritme, percussie en harmonieuze backing vocals. De songs zijn kort en doen niet zelden denken aan het vroegste werk van Nick Drake en Bert Jansch. Elkington is naast een begenadigd fingerpicker en zanger ook een aardig componist die gevoel heeft voor nuance (streepje pedalsteel, wat gitaarslides), zoals te horen is in Hollow In Your House.

De variatie  in stem en het experimentele komt dan weer goed tot uiting in songs als When I Am Slow en The Hermit Census. Eén van de hoogtepunten op dit album is Greatness Yet To Come dat deels omwille van het energieke gitaarspel, maar ook door de strijkers danig indruk maakt. Dat hij ook met een trager tempo uit de voeten kan, bewijst dan weer de zondagsluie melancholie van Sister Of Mine.

Fan van Nick Drake? En laten Bert Jansch en Steve Gunn je evenmin koud? Dan is dit album van Elkington Any Afternoon helemaal voor jou.